Όλο και πιο συχνά τα ΜΜΕ εισχωρούν στις σκέψεις, αναδύονται απ’ τις γραφές, άθελά τους, ερήμην του συγγραφέα, του δημοσιογράφου, του αναλυτή. Σαν λαθρεπιβάτες συνειδήσεων και κειμένων: «Μιντιοκρατία θα ‘πρεπε να ονομάζεται το πολίτευμά μας κι όχι Δημοκρατία», σκεφτόμουν την περασμένη Τρίτη, όταν η Ελλάδα αναστέναζε στα social media την αγανάκτησή της για την skai – διασπορά ψευδών ειδήσεων κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας στα ΜΜΕ. Όχι για την… skai – διασπορά, αλλά για να γίνει η συνέλευση των δημοσιογράφων σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσουν το Ταμείο τους, τον ΕΔΟΕΑΠ. Την κοινωνική τους ασφάλιση, την «ασπιρίνη» τους,.. που λέγαν οι παλαιότεροι… Τις επικουρικές τους συντάξεις, τα εργασιακά τους «κεκτημένα», που χάθηκαν (και χάνονται) στη σκόνη… Των μνημονίων…
Ιδού η αντίφαση: Βιώνουμε τη μιντιοκρατία σε έναν τόπο με πεθαμένα μίντια. Ή ζόμπι, όπως το Έθνος και η Ημερησία και όλα τα Μέσα του «Πήγασου», όπως το ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και όλα τα Μέσα του ΔΟΛ, που έγινε (αν… γίνει) ΔΟΜ. Και άλλα ημιθανή, που κυκλοφορούν και… οπλοφορούν με ημιθανείς δημοσιογράφους: κακοπληρωμένους, απλήρωτους μήνες και μήνες, αναγκαστικούς… εθελοντές, («μην κλείσει το μαγαζί…») ανασφάλιστους, χωρίς «ένσημα και περίθαλψη», στέγη, τροφή και προστασία. Κυβερνητική προστασία, βεβαίως – βεβαίως…
- διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ restaro
