Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Δεν ξέρω αν ήταν η απεργία των σκουπιδιών με το πιο αποτυχημένο τάιμινγκ, την πιο αποτυχημένη εφαρμογή και την πιο αποτυχημένη στοχοπροσήλωση. Ειλικρινά δεν το ξέρω. Υποθέτω ότι σε πιο παλιές εποχές, όταν ήμουν ακόμη φρέσκο κοτόπουλο κι έκανε ο Μένιος τα ντίλια, πρέπει να υπήρξε κάποια απεργία πιο χάλια και πιο χύμα. Να βρούμε κάναν πάλιουρα να μας τα πει, κάναν δημοσιογράφο από εκείνους που αφού υπηρέτησαν όλα τα μεγάλα αφεντικά παλεύουν τώρα για τη σωτηρία της ψυχής του. Με τρόπο αφοπλιστικό είναι η αλήθεια…
Ας επιστρέψουμε όμως στα σκουπίδια κι ας αφήσουμε τον κλάδο ήσυχο. Πάμε πρώτα στο..
τάιμινγκ, για αρχή. Πρώτον και κυριότερον, για να επιτύχει η απεργία έπρεπε να σχηματιστούν όντως βουνά από σκουπίδια στους δρόμους των πόλεων και ιδίως της Αθήνας που είναι και πιο εύκολο να βγουν και να τα απαθανατίσουν τα τηλεοπτικά συνεργεία. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, το παρατηρήσαμε όλοι και όλες , το είδα κι εγώ με τα ματάκια μου τόσες μέρες που γυρνοβολάω στο κέντρο και στα πέριξ αυτού. Ένα μόνο βουνό είδα, στου Γουδή, και δεν ήταν πια και το Μάτερχορν.
Ο λόγος; Φταίει η κρίση ρε φίλε! Λιγότερη κατανάλωση, λιγότερες συσκευασίες, λιγότερα σκουπίδια. Το λένε και οι ειδικοί εδώ και χρόνια και σίγουρα το έχουν κατανοήσει και οι δημοτικοί υπάλληλοι. Αλλά δεν το πολυσκέφτηκαν όταν ξεκίναγαν την απεργία τους και περίμεναν ότι λίαν συντόμως η κατάσταση θα γινόταν αφόρητη. Δεν έγινε. Μπορεί να δούλεψαν αυτή τη φορά και τα μηνύματα του τύπου «κρατείστε τα σκουπίδια στο μπαλκόνι», πράγμα το οποίον δεν ήταν και τόσο δύσκολο πλέον. Γιατί το μπαλκόνι δεν φίσκαρε…
Βάλε και τον καύσωνα μέσα και συμπληρώνεται η εικόνα της λάθος χρονικής στιγμής. Διότι ο Έλλην και η Ελληνίς μπορούν να τα ανεχθούν τα σκουπίδια, αλλά όταν τα απορρίμματα συμπληρώνονται από σαραντάρια στο θερμόμετρο αρχίζει το στόρι και ξεφεύγει. Ή το ένα ή το άλλο και τα δυο μαζί δεν γίνεται. Κι εκεί τελειώνει η συμπαράσταση, τελειώνει και η καλή διάθεση, τελειώνει και η καλή πρόθεση.
Και μιας και μιλάω για συμπαράσταση να συμπληρώσω ότι πέρασε ο καιρός όπου σε οποιαδήποτε κινητοποίηση «έκανε πλάτες» ο ελληνικός λαός. Ε ναι παιδιά, πριν από λίγα, πολύ λίγα χρόνια, απεργούσε ο άλλος γιατί έκλασε το μπαρμπούνι κι είχε πίσω του την κοινωνία. Τώρα άλλαξε το σενάριο κι όποιος το καταλάβει γρήγορα θα σώσει τόσο τον εαυτό του όσο και την υπόληψή του. Ειδάλλως κάηκε στον κλίβανο της απογοήτευσης…
Όσο για τα πολιτικά, εκεί ήταν που είδαν το Χριστό φαντάρο οι απεργοί. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση κατέβασε μια συγκεκριμένη πρόταση. Κακή, ψυχρή, ανάποδη, ήταν όμως πρόταση σαφής με αρχή, μέση και τέλος. Θες να την πεις «μπάλωμα», πέστηνα, κι εγώ μαζί σου. Ήταν πάντως κάτι χειροπιαστό, όχι νεφελώδες σαν τη στάση της Νέας Δημοκρατίας. Που ξεκίνησε με «φουλ ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής», συνέχισε με «σταθερή δουλειά για όλους» και κατέληξε σε κάτι που έμοιαζε με «σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα». Για να τους έχει όλους ευχαριστημένους προφανώς, αλλά στο τέλος δυσαρεστήθηκαν οι πάντες. Προσθέστε και τη σύγχυση των στελεχών της που άλλα έλεγαν το πρωί κι άλλα το βράδυ, προσθέστε και τη σύγχυση των φιλικών της media που έφτασαν ως και με τον Πατούλη να τα βάλουν, έδεσε το γλυκό. Και με μόνη υποστήριξη του ΚΚΕ και της ΛΑΕ, απεργίες δεν κερδάς. Και πάλι καλά να λένε οι δημοτικοί υπάλληλοι που πήραν την ισοπαλία στο ενενήντα, γιατί έγερνε το γήπεδο και πήγαιναν για ήττα με πολλά γκολ!
- από το newpost.gr
