Λοιπόν, παρά το ότι είχα αποσπάσει, με ταπεινωτικές παρακλήσεις πρέπει να πω,..
ολιγοήμερη άδεια από τον διευθυντή της εφημερίδας, που υποτίθεται ότι θα άρχιζε σήμερα, υπέκυψα στον πειρασμό να σχολιάσω όσα προκύπτουν από την εξέλιξη αυτή.
Το πρώτο: Καίει και τσούζει πολλούς το θέμα. Και το ποιοι είναι όσοι κάνουν όσα ο κάποιος που ντρέπεται αποφεύγει να κάνει, προφανώς ξέρετε. Απόδειξη ότι κανένας δεν ρωτάει γι’ αυτούς. Τους βλέπετε, τους χειροκροτείτε, νιώθετε άβολα με τα κρατικά τους μεγαλεία, ακόμα και σε κομματικές εκδηλώσεις, αλλά ποιείτε τα ξινά γλυκά και πάτε παρακάτω.
Το δεύτερο: Η ερώτηση πρέπει να αλλάξει. Όχι ποιος είναι, αλλά ποιοι είναι. Διότι δεν είναι πολλοί, αλλά δεν είναι και ένας. Μπορεί στο μυαλό μου να είχα κάποιον συγκεκριμένο, αλλά δεν είναι ο μόνος. Ευτυχώς. Υπάρχουν κι άλλοι, που αποφεύγουν τις μικρές, φθοροποιές, χάρες και χαρές της εξουσίας. Καθώς όμως το κάνουν από πεποίθηση και όχι για φιγούρα, ουδείς οργάνωσε μια πονηρή διαρροή -ο υπουργός που κυκλοφορεί με το δικό του αμάξι, χωρίς οδηγούς και φρουρές, ας πούμε. Άσε που βγάζουν κόκκινη κάρτα αν υποψιαστούν ότι έχεις σκοπό να αναφερθείς ονομαστικά σ’ αυτούς. Διότι κι αυτό έγινε.
Το τρίτο: Να κόψουμε τις δικαιολογίες. Ούτε λόγοι ασφάλειας υπάρχουν, ούτε εκ του νόμου υποχρέωση, ούτε και είναι εικόνα ενός άλλου στυλ εξουσίας, που αυτό τουλάχιστον δεν εξαρτάται από Μνημόνια, να πήζει ο χώρος έξω από τις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, για παράδειγμα, από κρατικά αυτοκίνητα και αστυνομικούς -που κακώς κάνουν και τον οδηγό- με πολιτικά. Αυτό δεν γίνεται να το συνηθίσουμε. Γιατί έτσι, ακόμα κι αν γλιτώσουμε από τα θηρία, θα μας φάνε οι κοριοί...
Θανάσης Καρτερός (Αυγή)
