Δεν είναι της παρούσης. Άλλο θέλω να πω. Με αυτό ξεκίνησα. Δεν θυμάμαι, εδώ και χρόνια, να μη δουλεύω τις αργίες. Και μαζί μου πολλοί ακόμα. Συνάδελφοι και φίλοι. Ομηρικοί καυγάδες.. στήνονταν ενίοτε για το ποιος θα τη γλιτώσει, κι άλλες φορές τα βρίσκαμε μεταξύ μας, κάναμε τις αλλαγές χωρίς φωνές και μαλώματα- συμβαίνουν και θαύματα στο επάγγελμά μας. Πάντως, δουλεύαμε. Όπως και σε πολλά άλλα επαγγέλματα, εννοείται.
Προσωπικά, δούλευα πάντα Κυριακές κι αργίες, στην αρχή είχα στήλη, μετά είχα θέματα, αργότερα δεν είχα οικογένεια. Όλα παίζουν ρόλο. Και τώρα, στη σύνταξη πλέον και απλή συνεργάτιδα, πάλι δουλεύω τις αργίες. Καλωδιωμένη ψάχνω το απέραντο διαδίκτυο, μεταφράζω θέματα, ερευνώ γεγονότα, αναζητώ ιδέες. Ένας μονάχα πληρώνεται για να δουλεύει τις εξαιρέσιμες του πενθήμερου. Πώς να αφήσεις ξεκρέμαστους τους συναδέλφους; Λοιπόν, δουλεύω ακόμα τις αργίες.
Σήμερα μόνο δεν θα δουλέψω, γιατί δεν θα δουλέψει κανείς. Στο «Έθνος» τα παιδιά κάνουν- επομένως κάνουμε- απεργίες. Όποιος πιστεύει ότι δεν μας κακοφαίνεται, δεν έχει καταλάβει τι είναι δημοσιογραφία. Τα αντανακλαστικά σου δουλεύουν μονίμως, όπου κι αν βρίσκεσαι: σε διακοπές, στο σινεμά, βόλτα, σε οικογενειακό τραπέζι, μόνος στο σπίτι διαβάζοντας ή βλέποντας τηλεόραση. Μόλις «σκάσει» η είδηση, αρχίζεις να αγχώνεσαι για το πώς θα τη χειριστείς καλύτερα. Κι ας έχεις άδεια. Κι ας τρέχει ο αντικαταστάτης σου.
Δεν θα δουλέψουμε σήμερα στον «Πήγασο». Γιατί, τα παιδιά παλεύουν για τα δικαιώματά τους κι εγώ δεν μπορώ παρά να τους συμπαρασταθώ. Εκτός από τη συναδελφικότητα και την αλληλεγγύη, υπάρχει αυτό που λέγεται συνέπεια για τον καθένα από μας.
Δεν ξέρω αν θα νικήσουμε. Ξέρω μονάχα πως κανείς δεν έχασε όταν σήκωσε το κεφάλι και σιγά- σιγά το ανάστημα. Οι συνειδήσεις κερδίζουν ή χάνουν ανάλογα με την πλευρά που διαλέγεις. Πώς μπορείς να μην είσαι με αυτόν που μάχεται; Θα ήταν προδοσία.
Αγγελική Κώττη (από το fragilemag)