Σήμερα, το μεσημέρι συνέλαβα τον εαυτό μου να περπατάει σε μια πυρωμένη πόλη, να κάνει σλάλομ μέσα από σκουπίδια για να πάει σε μια εργασία (ΔΟΛ) όπου ο τραπεζικός διαχειριστής δεν καταβάλει τους μισθούς μας και που ήδη φορτώνομαι έξι απλήρωτα μηνιάτικα από τον τέως -δήθεν αστό -εκδότη.
Δεν έχω ποτέ γκρινιάξει, ποτέ δεν είπα και δεν έγραψα τίποτε για την περιπέτεια που περνάμε εδώ και δύο χρόνια, για τις κόκκινες γραμμές της δικής μας αξιοπρέπειας που ξεθώριασαν και πάνω απ όλα για την βάναυση βία που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία όπου.. η Εργασία λογίζεται ως χωματερή απλήρωτων ή ομήρων ιδρυματοποιημένων μονάδων από τις εφιαλτικές Τράπεζες- αφεντικά..
Η ήττα και της γενιάς μου είναι τεράστια, δεν καταφέραμε καν να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας, να αναπαράξουμε αυτά που μας εδόθησαν. Μεγαλύτερη η δική μου ευθύνη για όλα αυτά που δεν είπα και όσα δεν έπραξα όταν έπρεπε.Θα καταγραφούμε όπως καταγράφηκε η γενιά της Ρωσίας επί Γέλτσιν. Πάνω από τα πτώματα μας βέβαια θα υπάρξει η νέα συσσώρευση, θα διαμορφωθεί μια νέα πιο επιθετική ελίτ, μια νέα συγχώνευση κεφαλαίων.
Μια μέρα θα μας κάνουν και ένα τιμητικό μνήμα οι νέοι ευμαρείς. Θα μας τιμήσουν για όσα δεν πράξαμε συλλογικά και για το πόσο εύκολα φτιάξαμε τον δρόμο για εκείνους. Θα κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για την σιγή μας (μου).
Δημήτρης Μανιάτης (facebook)
