Η δημοκρατία των σόσιαλ μίντια

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήρε την κατάσταση στα χέρια του και αυτή τη φορά έκανε ό,τι ήθελε ο ίδιος και όχι ο κόσμος –ή, έστω, ένα μέρος τού κόσμου: προσέλαβε τον Μπέσνικ Χάσι. Την προηγούμενη φορά η «κατάσταση» βρέθηκε στα χέρια της κερκίδας και η επιλογή τού ιδιοκτήτη, ο Μαρίνος Ουζουνίδης, απορρίφθηκε. Τώρα, η πρόσληψη του Αλβανού τεχνικού, παρά τις διαδικτυακές αντιδράσεις, έφερε το τιμόνι τού Ολυμπιακού στα ίσια και δεν το άφησε στα χέρια των σόσιαλ μίντια.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε κατάλυση της διοίκησης μιας ΠΕΑ από τους οπαδούς. Στο δίλημμα «διοικώ εγώ ή εκείνοι» είχε..
 βρεθεί το 2013 ο Γιάννης Αλαφούζος με την τοποθέτηση του Νίκου Νταμπίζα στη θέση του τεχνικού διευθυντή. Η Κοινή Γνώμη (που δεν ήταν και τόσο κοινή) λειτούργησε τότε σαν ατίθασο άλογο που δεν σήκωνε καβαλάρη. Ο οποίος τελικά, σε εκείνη την περίπτωση, υπερίσχυσε και η συνεργασία ευδοκίμησε, τουλάχιστον στο αρχικό διάστημα.
Σε άλλες περιπτώσεις η «άμεση δημοκρατία» του διαδικτύου και της κερκίδας επέβαλε τη δική της θέληση. Όπως έγινε στην περίπτωση της Λάρισας, όταν οι οργανωμένοι ακύρωσαν την πρόσληψη του Παύλου Δερμιτζάκη με τον οποίο είχε συμφωνήσει ο Κώστας Πηλαδάκης και ο προπονητής βρισκόταν στην πόλη για να πιάσει δουλειά. Τότε ήταν που οι οπαδοί πήραν το τιμόνι της ομάδας, παραμέρισαν τον ιδιοκτήτη-οδηγό, και οδήγησαν αυτοί. Μερικές δεκάδες φίλων αναζήτησαν τον Δερμιτζάκη και του επέδωσαν ψήφισμα: «Είσαι ανεπιθύμητος. Εάν ενδιαφέρεσαι για την ΑΕΛ, πάρε το αυτοκίνητό σου και φύγε». Και ο Δερμιτζάκης έφυγε με τη συναίνεση, αν όχι την προτροπή, του Πηλαδάκη.
Δεν έγινε το ίδιο πριν από τρία χρόνια,  όταν ο Αντρέα Ανιέλι αποφάσισε να προσλάβει στη Γιουβέντους τον Μάσιμο Αλέγκρι και προκάλεσε επανάσταση του «Λαού».  Ο νέος προπονητής φάνταζε μικρός για το ανάστημα της Γιουβέντους, ιδιαίτερα μετά από τις επιτυχίες της ομάδας με τον απελθόντα Αντόνιο Κόντε. Και οι αντιδράσεις στην πρώτη προπόνηση ήταν ανάλογες των συναισθημάτων τών τιφόζι: υποδέχτηκαν με αυγά το αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο προπονητικό κέντρο!
Γιατί γι’ αυτούς ο Αλέγκρι δεν ήταν απλά «λίγος»,  ήταν κάτι περισσότερο: ήταν  εχθρός! Ο ίδιος ο Αλέγκρι είχε κηρύξει τον  πόλεμο όταν ήταν προπονητής της Μίλαν, τότε που ανάχθηκε την πρωτοβουλία της συντρόφου του να γράψει στα σόσιαλ ότι «η Γιούβε είναι η ντροπή τής Ιταλίας» και ότι «αν δώσουν ένα πούρο και ένα καπέλο στον Κόντε θα γίνει Αλ Πατσίνο». Ο Ανιέλι αγνόησε τις φωνές, τις απειλές και τα αυγά, και μετά από τρία χρόνια η Γιουβέντους τού Αλέγκρι μετράει τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Ιταλίας, ένα Σούπερ Καπ και δυο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Οι εκτιμητές αξιών της κερκίδας είχαν πάθει πανωλεθρία.

(Δημοσιεύεται και στη Live Sport της Πέμπτης)
- πηγή: harddog-sport