Ο Χρήστος Ξανθάκης γράφει στο newpost για άλλη μια φορά απλές αλλά μεγάλες αλήθειες. Αυτή τη φορά με αφορμή τις εκλογές στην Ενωση Συντακτών ασχολείται με Ιστορίες και αμαρτίες της ΕΣΗΕΑ η οποία εξακολουθεί να περιφρονεί τους συναδέλφους του ίντερνετ. Στο υστερόγραφό του αναφέρεται και στον ΕΔΟΕΑΠ γράφοντας: Πότε θα βγείτε μπροστά ρε παλικάρια των ταμείων να μας πείτε τα ονόματα των τηλεοπτικών αστέρων που χρέωναν αισθητικές επεμβάσεις ως κρίσιμη νοσηλεία στις κλινικές; Έτσι για να σκάσει και λίγο γέλιο το χειλάκι μας...
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη:
Ιστορίες και αμαρτίες της ΕΣΗΕΑ
Τώρα που γίνανε οι εκλογές στο πάλαι ποτέ εργοδοτικότερο των εργοδοτικών σωματείων και επιβεβαιώθηκε η δεξιά (συγγνώμη, κεντροδεξιά…) στροφή του κλάδου, καιρός είναι να πούμε και μερικές πικρές αλήθειες της ΕΣΗΕΑ. Ξεκινώ για να μη φλυαρούμε:
* ΑYTO το σωματείο δεν θα το πάρει ποτέ κανένας στα σοβαρά όσο εξακολουθεί να κρατάει μακριά από τις τάξεις του τη νέα γενιά της δημοσιογραφίας. Μια φορά κι έναν καιρό οι συντάκτες των εφημερίδων επέδειξαν γενναιότητα και δέχτηκαν στην Ένωση του συναδέλφους των ραδιοφώνων και των καναλιών. Επιμένουν ωστόσο εδώ και χρόνια να διατηρούν κλειστές τις θύρες στα παιδιά των ιστοσελίδων. Κι έτσι χάνουν την ευκαιρία από τη μία να βάλουν φρέσκο αίμα στο σωματείο και από την άλλη να πυκνώσουν τις τάξεις του.
* ΧANOYN επίσης την ευκαιρία να βοηθήσουν τα δημοσιογραφικά ταμεία. Μη λέμε μαλακίες τώρα, στο σύνολό της σχεδόν η κινητικότητα της δημοσιογραφικής αγοράς αφορά στο ίντερνετ και στις ιστοσελίδες. Και υπάρχουν και εντάξει αφεντικά που ασφαλίζουν μια χαρά τους συντάκτες. Στο κάτω κάτω της γραφής εκεί που πήγε το στόρι με τα μπλοκάκια, δεν τους κοστίζει και πολύ περισσότερο να πληρώνουν κανονική ασφάλιση και να φαίνονται καλοί στα μάτια των εργαζομένων. Για ποιο λόγο αυτά τα λεφτά να καταλήγουν στο ΙΚΑ και όχι στα δημοσιογραφικά ταμεία; Μας περισσεύουν και δεν το ξέρω ή μήπως όλες αυτές οι κραυγές ότι βουλιάζει το σύμπαν είναι λιμπρέτο οπερετικό;
* ΑΛΛΑ δεν είχαμε ποτέ την τόλμη ως δημοσιογράφοι να φτιάξουμε ένα πραγματικό συνδικάτο Τύπου, που θα τους είχε όλους μέσα. Και τους συντάκτες και τους τεχνικούς και τους διοικητικούς, άπαντες και άπασες. Και να σας πω και κάτι ακόμη; Να βάζαμε και τα παιδιά της διαφημιστικής αγοράς, που φέρνουν ψωμάκι στα μαγαζιά μας. Και με ένα τέτοιο σωματείο, με δημοσιογράφους, τεχνικούς, διαφημιστές έτοιμους να κατεβάσουν διακόπτες και να ρίξουν τα media στο σκοτάδι, ποιος θα μας κούναγε; Ποιος θα μας κουνιότανε; Αλλά ξέρω, το πρόβλημα δεν είναι η ισχύς εν τη ενώσει. Το πρόβλημα είναι αν το ραντεβού με το δερματολόγο στον ΕΔΟΕΑΠ πάει από τις πέντε μέρες στις δέκα. Κι αναρωτιόμαστε ύστερα γιατί μας έχουν για τα χωριά…
Υ.Γ.: Πότε θα βγείτε μπροστά ρε παλικάρια των ταμείων να μας πείτε τα ονόματα των τηλεοπτικών αστέρων που χρέωναν αισθητικές επεμβάσεις ως κρίσιμη νοσηλεία στις κλινικές; Έτσι για να σκάσει και λίγο γέλιο το χειλάκι μας.
