Σύμφωνοι, καλή η ανάπλαση των συλλόγων με δικά τους κύτταρα. Αρκεί να συντελεστεί με όρους που εγγυώνται επιτυχία. Το να γίνουν επτά νεαροί επαγγελματίες, σε μια ομάδα γεμάτη αδυναμίες, κρύβει κινδύνους για τα ίδια τα παιδιά. Το πώς αξιοποιούνται σωστά και γόνιμα τα φυντάνια, φάνηκε πέρσι με τον Ολυμπιακό. Κάτι που αποδείχτηκε, αλλά μερικώς, και με τη φουρνιά των νέων του Παναθηναϊκού στο «πείραμα 2013». Τότε που υπήρχαν στη διάθεση του Αναστασίου 16 παίκτες από τα φυτώρια και δύο από αυτούς –ο Μαυρίας και ο Καπίνο– χρησιμοποιήθηκαν για να μπαζωθεί με αρκετά εκατομμύρια το βαθύ πηγάδι των ελλειμμάτων.
Από εκείνη τη σοδειά αποχαιρέτησε πριν από λίγες μέρες ο Μαρινάκης, που αποτελεί μια ακόμα χαμένη ελπίδα μετά τους Τριανταφυλλόπουλο, Λαγό, Ταμπάκη, Χουχούμη και πολλούς άλλους. Το πόσο ατυχής ήταν ο σχεδιασμός φαίνεται και από το ότι δυο παιδιά εκείνης της παραγωγής, ο Καπίνο και ο Ρισβάνης, βρίσκονται τώρα στον αιώνιο απέναντι!
Μέσα σε αυτό το τοπίο της δυσπραγίας και της αγκύλωσης, η ηγεσία φαίνεται απούσα. Και ας μην πέρασε μήνας από τότε που ο Γιάννης Αλαφούζος ζήτησε ο ίδιος να βγει στη Nova για να δηλώσει ότι «δεν θα εγκαταλείψω τον Παναθηναϊκό αλλά θα πάρω μια θέση λίγο πιο πίσω». Τόσο πίσω, που δεν φαίνεται. Ελάτε λίγο πιο κοντά, πρόεδρε.
(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης)
πηγή: harddog-sport
