Οι πιο ευγενείς προσπαθούσαν να πείσουν τους συνομιλητές τους ότι το θέμα είχε ανακρίβειες, ήταν μονόπλευρο και έπρεπε με την πρώτη ευκαιρία να επανορθώσουν. Ταυτοχρόνως εξέφραζαν τα παράπονά τους για την πολιτική γραμμή του μέσου ενημέρωσης. Ως εκεί καλά.
Δικαιούνται οι πάντες να δυσφορούν, ακόμη κι αυτοί που ασκούν διοίκηση και θα όφειλαν..
να ξέρουν ότι η σχέση εξουσίας και μέσων ενημέρωσης πρέπει να είναι ανταγωνιστική. Υπήρχαν (και σήμερα υπάρχουν) πολιτικοί που ζητούσαν (και σήμερα ζητούν) από τους ιδιοκτήτες και τους διευθυντές να συνετίσουν τους συντάκτες των επίμαχων κειμένων ώστε στο μέλλον να είναι πιο προσεκτικοί (δηλαδή πιο φιλικοί).
Στη χειρότερη περίπτωση απαιτούσαν (και σήμερα απαιτούν) φορτικά την απομάκρυνση του συντάκτη. Αλλού τους πέρναγε (και σήμερα τους περνάει), αλλού όχι. Τα τελευταία χρόνια, λόγω της εξάρτησης των περισσότερων μέσων ενημέρωσης από τα δάνεια των τραπεζών και τις κρατικές διαφημίσεις (για κρυφή κυβερνητική χρηματοδότηση πρόκειται), οι ιδιοκτήτες και οι διευθυντές των Μέσων Ενημέρωσης δεν έχουν πολλά περιθώρια αντίστασης.
Είναι κανόνας και καμιά ηγεσία κανενός κόμματος δεν εξαιρείται. Δυστυχώς. Η διαφορά είναι ότι παλαιότερα αυτό γινόταν κάπως διακριτικά. Ούτε τα κόμματα ήθελαν να κατηγορηθούν ότι επιβάλλουν τις απόψεις τους με εκβιασμούς ούτε οι διευθυντικές ομάδες των μέσων ενημέρωσης ήθελαν να γίνει γνωστό ότι χειραγωγούνται.
Πριν από λίγες μέρες η Ν.Δ. με ανακοίνωσή της ζήτησε από τη διοίκηση της ΕΡΤ να απομακρύνει τη δημοσιογράφο Κατερίνα Ακριβοπούλου γιατί ισχυρίζεται πως δυσφήμησε τον αρχηγό του κόμματος αναρτώντας στον προσωπικό λογαριασμό της μια «πειραγμένη» φωτογραφία όπου εμφανίζεται ο κ. Μητσοτάκης να «ζητιανεύει εκλογές».
Εγκλημα καθοσιώσεως! Από κάποιους η κίνηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρήθηκε απολύτως λογική, γιατί η συγκεκριμένη δημοσιογράφος εργάζεται στη δημόσια τηλεόραση. Βεβαίως η Ν.Δ. δεν είχε κανένα πρόβλημα όταν η δημόσια τηλεόραση την εποχή που κυβερνούσε ήταν κομματικό τσιφλίκι ούτε έχει διαμαρτυρηθεί για τις χυδαίες επιθέσεις που έχουν δεχτεί ο πρωθυπουργός και πολλοί υπουργοί από μέσα ενημέρωσης.
Το επιχείρημα ότι άλλο η δημόσια τηλεόραση και άλλο τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης είναι καχεκτικό. Για ποια ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης μιλάμε όταν τα περισσότερα απ’ αυτά χρωστάνε στο κράτος, στην Εφορία, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις τράπεζες (τις ανακεφαλαιοποιημένες με τα λεφτά των φορολογουμένων) και βεβαίως στους εργαζομένους τους (η απληρωσιά έχει γίνει καθεστώς); Στους τύπους είναι ιδιωτικά, επί της ουσίας είναι κρατικοδίαιτα.
Tο «φρούτο» της ωμής παρέμβασης ευδοκιμεί και σε άλλες χώρες. Ο υπουργός Δικαιοσύνης της Γαλλίας Φρ. Μπαϊρού (αυτός που έχει καταθέσει νομοσχέδιο για την «ηθικοποίηση της πολιτικής») τηλεφώνησε στη διεύθυνση της κρατικής ραδιοφωνίας για να επιπλήξει δημοσιογράφους επειδή έψαχναν για στοιχεία σχετικά με τις εικονικές εργασίες στο Ευρωκοινοβούλιο υπαλλήλων που δούλευαν στο κόμμα του. Συμβαίνει κι αλλού λοιπόν. Το επισημαίνουμε για... παρηγοριά.
Eφημερίδα των Συντακτών