Εργάζομαι σε μια επιχείρηση που πτώχευσε, ενώ ο εκδότης παρέμεινε πλούσιος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι χάνω αποζημίωση για 35 χρόνια δουλειάς, αλλά δε μπορώ να τη διεκδικήσω, γιατί άλλο η ΑΕ, άλλο η προσωπική περιουσία του "εχω-τ-αμπάρια-γεμάτα" μπαταχτσή, πιθανώς σε κάποιο ξένο κράτος. Αρα στραφι 35 χρόνια.
Ο ίδιος καλός άνθρωπος, μου χρωστάει 6 μήνες εργασίας, όπως και σε άλλους 500-600. Επειδή. το κράτος είναι οι τράπεζες, στον πλειστηριασμό που έγινε, το 75% των εσόδων θα πανε σ αυτές.. και απο το υπολοιπο 25% θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι, το δημόσιο και τα ταμεία. Συνεπώς απο τους 6 μήνες αν παρω έναν, καλά θα είναι. Αρα στραφι και 5 μήνες δουλειάς.
Ο επόμενος εργοδότης, πήρε την επιχείρηση "καθαρή βαρών". Αρα είμαι βάρος. Εαν αποφασίσει ότι η εμπειρία μου δεν του είναι αναγκαία, απλά δε θα με ξαναπροσλάβει, χωρίς υποχρέωση να με αποζημιώσει. Αρα στράφι και η εμπειρία.
Αν όμως δεν μείνω στη δουλειά, πως θα παρω σύνταξη στα 62 με κλεισμένα 40 χρόνια δουλειάς; Και που θα βρω δουλειά στον τομέα που ξέρω και στην ηλικία μου, όταν το ενα μαγαζί κλείνει πισω απο τ αλλο κι οσα απομένουν πληρώνουν ψίχουλα; Αρα στράφι κι η σύνταξη στα 62 και θα πρέπει να περιμένω τα 67 για να παρω τα @@ μου, αφου πλεον θα υπολογίζεται ολος ο εργασιακός βίος.
Οι νυν εργοδότριες τραπεζες - διαχείριση, ενώ εργαζόμαστε κανονικά, πληρώνουν όποτε το θυμηθούν, ποσά που αντιστοιχούν σε βδομαδιάτικα. Τωρα πληρωθήμαμε την πρώτη εβδομάδα Μαίου. Αρα στραφι ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και το επίδομα αδείας, που βλέπω να παίρνω, αν παρω, κατα τον Νοέβριο.
Η εφορία θα έπρεπε εφέτος, για πρώτη φορά (!), να μου επιστρέψει χρήματα επειδή είχα φορολογηθεί πολύ περισσότερο λόγω των αναμενόμενων δεδουλευμένων, που τελικά δεν καταβλήθηκαν. Ομως αλλαξε λέει η διαδικασία, και λόγω ελέγχων για συμψηφισμούς, θα παρω, αν παρω, την επιστροφή κάποτε στο άγνωστο άπω μέλλον. Αρα στράφι και η επιστροφή της εφορίας.
Το ταμείο μου που είναι ο ΕΔΟΕΑΠ, παει για λουκέτο, διότι αγγελιόσημο γιοκ, δάνειο μάλλον γιοκ, πόροι γιοκ. Μου χρωστάει 500 ευρώ που έφτιαξα κάτι δόντια (τι τόθελα;) και βέβαια ενα εφάπαξ οταν συνταξιοδοτηθώ (αχαχαχαχα) συν επικούρηση. Αρα στραφι τα δόντια και το εφάπαξ. Και στράφι και η ιατρική περίθαλψη, η δική μου και δύο παιδιών, όπως κι όλων των δημοσιογράφων.
Θέλω με τούτα και με κείνα να πω, ότι οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε κάτι άλλο από τη μεγάλη μάζα των Ελλήνων. Γι αυτό οταν ακούω τα #παραιτηθείτε , τα #μηνπαραιτηθείτε , μνημόνια μέχρι να δύσει ο ήλιος κι ολα αυτά τα ιλαρά, με πιάνουν τα γέλια. Γιατί αν πρέπει κάτι να παραιτηθεί είναι ένα ολόκληρο διαπαραταξιακό κέλυφος πολιτικών-υπαλλήλων των πλούσιων και γιατί ο ήλιος έχει ήδη δύσει.
- από το facebook εργαζόμενου στον ΔΟΛ
