Οταν ο Γ. Λακόπουλος συνεχίζει να παραδίδει (απλά) μαθήματα εκδοτικής πρακτικής Θα πετάξει τα λεφτά του ο Βαγγέλης Μαρινάκης με τον ΔΟΛ; Μάλλον ναι και το τέλος των εφημερίδων του Οργανισμού είναι προδιαγεγραμμένο, αν ο νέος ιδιοκτήτης επιτρέψει -ή επιβάλει- να συνεχιστεί η μετεξέλιξη του σε μηχανισμό υποστήριξης του Μητσοτάκη και της Δεξιάς -με πρόσχημα την αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό συμπεραίνει σε άρθρο του υπό τον τίτλο "Απλά μαθήματα εκδοτικής πρακτικής (2): Η πολιτική γραμμή", το πρώην στέλεχος του ΔΟΛ Γιώργος Λακόπουλος. Ο έμπειρος δημοσιογράφος επισημαίνει βέβαια πως είναι δικαίωμα του Μαρινάκη «να κινούνται και να γράφουν οι εφημερίδες του όπως ο ίδιος αποφασίζει». «Ομως έτσι θα πετάξει τα..
λεφτά του, γιατί όλα κρίνονται το περίπτερο και κανείς δεν ρίχνει αιωνίως νερό σε τρύπιο πηγάδι», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Λακόπουλος.
Και μάλλον o δημοσιογράφος έχει δίκιο αν κρίνουμε και από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (17/6) με τον τίτλο «Αλέξη, χάσαμε» που προκάλεσε θυμηδία σε πολλούς («πράγματι, χάσαμε...», είπε χαρακτηριστικά και κάποιος από τους εργαζόμενους της Μιχαλακοπούλου, κουνώνας με νόημα το κεφάλι του).
Ο Γ. Λακόπουλος που παραδίδει πλέον μαθήματα εκδοτικής πρακτικής γράφει, μεταξύ άλλων, στο Ανοιχτό Παράθυρο: "(...) Μετά το περιεχόμενο (δειτε: Αποτυχημένοι και άσχετοι διευθυντές εφημερίδων) η πολιτική γραμμή είναι το παν σε μια εφημερίδα. Είναι τα διαπιστευτήρια της στο κοινό τους και πρέπει να αναδεικνύει τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία στο ευρύτερο πλαίσιο που επέλεξε εξ αρχής και υποσχέθηκε στους αγοραστές της.
Προσοχή! Αυτό δεν αποκλείει τη φιλοξενία αντίθετων απόψεων, και αρθρογραφίας από άλλους χώρους και με άλλες αντιλήψεις. Το αντίθετο. Πρέπει να εμπλουτίζεται με αυτές.
Ούτε αφαιρεί το δικαίωμα των συντακτών της -που είναι ταυτόχρονα ή αποκλειστικά η σχολιογραφία- και πολύ περισσότερο των εξωτερικών συνεργατών της να διατυπώνουν είτε κριτική, είτε υποστηρικτικά τη θέση τους σε πρόσωπα και πράγματα του πολιτικού χώρους της εφημερίδας, διαφοροποιούμενοι και από τη κεντρική γραμμή της.
Άλλο αυτό και άλλο η στράτευση τους υπέρ της αντίπαλης παράταξης, ήτοι υπέρ των αντίθετων από αυτά που έχουν συνδέσει την εφημερίδα με το κοινό της και την κοινή γνώμη γενικότερα.
Η ελευθερία γνώμης δεν μπορεί να είναι η μόνιμη ρήξη με τις αρχές της εφημερίδας και η προκλητική αντιμετώπιση του κοινού της. Δεν μπορεί δηλαδή να αποβαίνει σε βάρος της εφημερίδας, ωφελώντας κάποιους έξω από αυτήν. Δεν είναι λογοκρισία να ξέρει ο καθένας τα όρια της ελευθερίας του.
Γι’ όλα αυτά έχουμε δύο παραδείγματα:
Το ένα είναι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ των Αλαφούζων, η οποία -ιδιαίτερα υπό την κοσμοπολίτικη αντίληψη του Αλέξη Παπαχελά τα τελευταία χρόνια- είναι πράγματι μια σύγχρονη εφημερίδα διεθνών προδιαγραφών με πλουραλιστικό περιεχόμενο, χωρίς να πάψει να είναι η ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης και της Κεντροδεξιάς, από τα πλαίσια της οποίας δεν ξέφυγε ποτέ.
Το άλλο είναι ο ΔΟΛ του Ψυχάρη που έκανε ακριβώς το αντίθετο, εγκλωβίσθηκε σε βαλκάνιες και παλαιοκομματικές αντιλήψεις για το ρόλο του ΒΗΜΑΤΟΣ και των ΝΕΩΝ που έγιναν ορμητήριο της ΝΔ κατά του ΣΥΡΙΖΑ και γενικά κατά των παραδοσιακών αξίων της δημοκρατικής παράταξης -που οι ίδιες είχαν αναδείξει παλιότερα- με αποτέλεσμα το Συγκρότημα να γίνει θύμα της κρίσης που το ίδιο προκάλεσε στον εαυτό του.
Με βάση τα παραπάνω, προφανώς, το Συγκρότημα με την αλλαγή ιδιοκτησίας μετατρέπεται πραγματικά σε εργαστήρι εκδοτικής πολιτικής…"
