Απέφυγα επιμελώς να γράψω, έστω και μια
γραμμή, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τις εκλογές στην ΕΣΗΕΑ, την
συνδικαλιστική ένωση των δημοσιογράφων( γράφω έτσι γιατί δεν είναι
υποχρεωμένοι όσοι δεν είναι δημοσιογράφοι, να γνωρίζουν τι σημαίνουν τα
αρχικά) γιατί δεν ήθελα να μπω στον χορό των... κανιβάλων. Είναι η τελευταία νύχτα, πριν ξεκινήσουν οι εκλογές. Αισθάνομαι ικανοποιημένος, που δεν έλλειψα ποτέ από καμία εκλογική διαδικασία, είτε ως υποψήφιος, είτε ως ψηφοφόρος. Αισθάνομαι ικανοποιημένος, που ήμουν παρών τις περισσότερες φορές που, με καλούσε το συνδικαλιστικό μου σωματείο. Έτσι άλλωστε γνώρισα κι εκτίμησα συναδέλφους- συναγωνιστές, από διάφορες παρατάξεις. Τους ίδιους.. -λίγους στον αριθμό και όχι στην αξία- πάντα έβλεπα και βλέπω.Τους τιμώ. Είναι αντίπαλοί μου στον τρόπο της διεκδίκησης και μόνο κατά την διάρκεια των εκλογών. Είναι συναγωνιστές μου στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.
Θυμάμαι την ημέρα που έγινα μέλος στην ΕΣΗΕΑ, πριν από 20 χρόνια...
Κατεβαίνω για μία ακόμη φορά υποψήφιος, για να τιμήσω όλους αυτούς που αγωνίζονται και διεκδικούν, χωρίς κραυγές. ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ.
Νίκος Μερτζάνης,
υποψήφιος για το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και για το συνέδριο της ΠΟΕΣΥ