Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Επιστροφή στον χώρο της εργασίας μετά από μια εβδομάδα άδεια και ως τις 15 του μηνός, που θα ανάψει ξανά το ζήτημα του χρέους, θα σερνόμαστε με βιντεάκια τύπου «τάισαν ζωντανό γαϊδουράκι σε πεινασμένες τίγρεις». Συν τις Πανελλήνιες βεβαίως, που κυβερνούν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες ζωές ανά την επικράτεια. Σήμερα ξεκίνησε το στόρι, από σήμερα πήρανε φωτιά τα στυλό και τα θρανία. Σήμερα ξαναθυμήθηκα κι εγώ τη δική μου την υπόθεση με τις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, πριν από 35 χρόνια ακριβώς.
Πανελλαδικές τις λέγανε τότε και εξαιτίας εμπνεύσεως Γεωργίου Ράλλη δίναμε και στην δευτέρα και στην τρίτη Λυκείου. Μια εβδομάδα λοιπόν πριν τις πρώτες μου εξετάσεις, εκεί που τα είχα.. διαβάσει όλα και τα έπαιζα στα δάχτυλα, αρχίσανε να χορεύουνε τα γράμματα στις σελίδες. Διάβαζα και δεν καταλάβαινα, έβλεπα αριθμούς και νόμιζα ότι έβλεπα καρτουνάκια, έχασα κάθε διάθεση να πάω να δώσω. Κρίση πανικού ήταν βεβαίως, αλλά άντε τώρα να το εξηγήσεις αυτό στον εαυτό σου και στους γονείς σου αρχές της δεκαετίας του ογδόντα στη βαθιά επαρχία. Πήρανε τηλέφωνο στον θείο μου τον Κώστα στη Σαλονίκη που ήτανε γιατρός, τους είπε «αφήστε το παιδί ήσυχο», με αφήσανε. Αλλά υπέφερα…
Πήγα έγραψα στον αυτόματο πιλότο, Μαθηματικά σούπερ, Φυσική σούπερ, Έκθεση άλλα αντ’ άλλων, Χημεία μπέρδεψα στο τελευταίο θέμα την Θερμοκρασία με την Θερμότητα, έχασα τρεις μονάδες. Και πάλι όμως έμπαινα Ιατρική που ήθελε ο πατέρας μου να μας κάνει γιατρούς κι εμένα και τον αδερφό μου, γιατί είχε μεγαλώσει ορφανός και φοβόταν τη φτώχεια. Τη φοβόταν πολύ.
Ο επόμενος χρόνος στο σχολείο, η τρίτη Λυκείου, πέρασε μέσα σε ένα μωβ σύννεφο, πως πέρασε δεν το κατάλαβα. Ξαναπήγα να δώσω εξετάσεις, πανικόβλητος και πάλι, Φυσική σούπερ, Χημεία σούπερ, Έκθεση όλως περιέργως σούπερ, φτάνω Μαθηματικά τελευταίο μάθημα είναι μια άσκηση με μια ακολουθία, τη λύνω, αποτέλεσμα 11, πονηρεύομαι, γιατί οι ακολουθίες ήταν σχεδόν όλες συν ή πλην άπειρον ή μηδέν, την ξαναλύνω και βγάζω συν άπειρον. Λάθος, λάθος εντελώς, παιχνίδι του υποσυνείδητου. Και σώθηκα!
Ναι, σώθηκα, γιατί δεν μου φτάσανε οι βαθμοί να μπω Ιατρική και μπήκα Φυσικό. Το οποίο μου άρεσε πιο πολύ ή έστω δεν με ενοχλούσε τόσο, γιατί εγώ την Ιατρική δεν την ήθελα με τίποτα, παρακάλαγα να μείνω απέξω. Και τέλος πάντων δεν χρειαζόμουν να μπω σε σχολή, άλλη τροχιά στη ζωή μου χρειαζόμουν και να ξεφύγω από την πολύ βαθιά επαρχία της δεκαετίας του ογδόντα, να φύγω μακριά και να μην ξαναγυρίσω. Όπερ και εγένετο!
Διάβασα πολύ τα επόμενα χρόνια. Λογοτεχνία, φιλοσοφία, δοκίμια, δεν έμεινε σελίδα που να μην τη διαβάσω. Και άκουσα πολλή μουσική επίσης και αλήτεψα, δεύτερο σπίτι μου έγινε η Σαλονίκη. Και το Φυσικό το τέλειωσα με «λίαν καλώς», γιατί όχι, και όταν ήρθε η ώρα να δω τι θα κάνω με το μέλλον μου με ανακάλυψε η δημοσιογραφία και μου έτεινε το χέρι. Το πήρα και δεν ξανακοίταξα ποτέ πίσω. Και ευχαριστώ τον Θεό που «απέτυχα» στις εξετάσεις και είμαι εδώ 35 χρόνια αργότερα να κάνω τα γούστα μου.
Πράγμα το οποίον εύχομαι σε όλα τα αγόρια και τα κορίτσια που ξεκίνησαν σήμερα να καταθέτουν τις γνώσεις τους στο χαρτί. Αυτή είναι η ευλογία, να κάνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου αυτό που σου αρέσει, αυτό που σε εκφράζει, αυτό που σε εμπνέει. Όλα τα’ άλλα, είναι ένα μωβ σύννεφο που κάποια στιγμή θα διαλυθεί και θα σε αφήσει ξεβράκωτο στη μέση της κεντρικής λεωφόρου. Ψυχραιμία λοιπόν και μη χάνουμε το μέτρο. Γιατί αυτό που σήμερα φαντάζει αποτυχία (βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε), αύριο μπορεί να γίνει σανίδα σωτηρίας. Και να σε οδηγήσει εκεί που θες, όχι εκεί που πρέπει.
Υ.Γ.: Ο αδερφός μου σπούδασε εν τέλει γιατρός, αλλά κατόπιν το έστριψε στα οικονομικά που γούσταρε και σήμερα είναι ο νούμερο ένα ειδικός παγκοσμίως στην οικονομία της υγείας. Αυτά για τους προσανατολισμούς σε ηλικία 18 ετών και τις παραφυάδες τους…
- από το newpost.gr
