Θαρρείς και μιλάγανε για καμιά κακιά συνήθεια, καμιά ρετσινιά, που μεγαλώνοντας κολλάει επάνω σου και ριζώνει και αβγατίζει. Αλλά τέτοια ήταν τότε η δημοσιογραφία. Γιατί δεν ήταν δουλειά.. Τρόπος ζωής ήταν. Δεν είχε ωράρια, δεν είχε… δημοκρατία. Όλα τα ήθελε, η άτιμη. Και τη σκέψη σου και την καρδιά σου και τον χρόνο σου. Κι οι μισθοί μας; Για γέλια… Ώσπου μπήκε στη ζωή μας η ιδιωτική τηλεόραση και όλα τα άλωσε και άλωσε και το επάγγελμα και γέννησε σταρ και «σταρ» και ανέβασε τους μισθούς και άνοιξε και την ψαλίδα. Και στο αντίτιμο και στην ποιότητα… Έτσι. Για να... ξεχωρίζουν τα άκρα. Οι μεν και οι δε.
Φύγαν κι οι παλιοί… Και στις «παραφωνίες» της δεν άκουγες το κλασικό «άνοιξε, παιδί μου, κανένα λεξικό…», γιατί στο μεταξύ είχε μπει στη ζωή μας και το διαδίκτυο και ποιος να κατεβάζει τώρα σκονισμένους τόμους από τη βιβλιοθήκη, όταν είναι τόσο απλό… Μ΄ ένα κουμπί ανοίγει μπρος τα μάτια σου ο θαυμαστός κόσμος της γλώσσας και ποιος θ΄ αμφισβητήσει την αλήθεια του, γιατί πια κατά κανόνα η νέα γενιά των συναδέρφων μας δεν μεγάλωσε με την προτροπή που ηχούσε στα δικά μας αφτιά: «τα πάντα αμφισβητώ, τα πάντα διασταυρώνω…».
Τώρα πια οι νέοι συνάδερφοι γίνονται «σοφοί» μέρα με τη μέρα. Αποθησαυρίζοντας αμφισβητούμενη διαδικτυακή γνώση. Κι όχι τίποτ΄ άλλο… Κλείνουν ένα ένα τα παλιά μεγάλα σχολειά… Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος Τύπος, Τα Νέα, το Βήμα, το Έθνος. Και νωρίτερα… Μεσημβρινή, Απογευματινή…
Μείναμε οι παλιοί να θρηνούμε στα χαλάσματα μιας δημοσιογραφίας, που φεύγει ανεπιστρεπτί. Κληροδοτώντας ένα έρημο τοπίο στους νέους… Αλλά, έτσι κι αλλιώς, δεν θα το ήθελαν, θαρρώ... Γιατί άλλαξε η δουλειά μας, άλλαξαν και οι ψυχές και τα μυαλά. Δεν εμπνέει πια δυνατό έρωτα, δεν εμπνέει πάθη. Κι όλ΄ αυτά μέσα σε λίγο καιρό… Καμιά 30ριά χρόνια…
Tόνια Μανιατέα (facebook)
