Οι επικουρικές συντάξεις δεν καταβλήθηκαν στην ώρα τους, οι γιατροί και το προσωπικό του Οργανισμού τρέμουν για το μέλλον τους, οι πιστωτές -δηλαδή νοσοκομεία, κλινικές, προμηθευτές και φαρμακεία- καραδοκούν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, ενώ όλοι..
(ή σχεδόν όλοι, για να λέμε την αλήθεια) που θα μπορούσαν να θεραπεύσουν ή έστω να ανακουφίσουν προσωρινά τον βαριά ασθενή Οργανισμό και αποκούμπι μιας ζωής για πάνω από 18.000 άμεσα και έμμεσα μέλη έχουν αποδυθεί σε έναν τραγικό χορό ανακοινώσεων, αλληλοκατηγοριών, ίντριγκας και απόδοσης ευθυνών για την κατάντια, καθώς μάλιστα αύριο και μεθαύριο διεξάγονται εκλογές για όλα τα όργανα της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ.
Ερίζουν αποσκοπώντας να αποσπάσουν ψήφους ντροπής και δυστυχίας από κάποτε υπερήφανους και σίγουρους για το μέλλον τους επαγγελματίες και απόμαχους στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ.
Είναι πολύ αργά -και ίσως μάταιο- να εκφωνήσουμε και εμείς μισαλλόδοξους επικήδειους και να αναζητήσουμε ενόχους (και δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί) για τον άλλοτε κραταιό ΕΔΟΕΑΠ, του οποίου τα αποθεματικά καταλήστευσαν κυβερνήσεις (πάνω από 1,2 δισ. ευρώ άρπαξε η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου από το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και άλλα κοντά στα 100 εκατ. ευρώ από τα αποθεματικά του ΕΔΟΕΑΠ, που τώρα ζητιανεύει ψίχουλα), ενώ αμφιλεγόμενες πράξεις και παραλείψεις ορισμένων εκλεγμένων συναδέλφων στον ίδιο τον Οργανισμό αλλά και σε συμμετέχουσες Ενώσεις επέτειναν την κατάρρευση.
Το ζήτημα δεν είναι, λοιπόν, τις πταίει και πώς φτάσαμε στο μη παρέκει, αλλά πώς θα βγούμε από το τέλμα όπου μας έχουν ρίξει και πού θα βρούμε το πιο στέρεο σωσίβιο.
- διαβάστε ολόκληρο το κείμενο που υπογράφουν οι Κώστας Τσουπαρόπουλος και Γιώργης Μέρμηγκας στο efsyn.gr ΕΔΩ
