Αν η Ενημέρωση ήταν ωκεανός, θα είχε φρακάρει από τα κουφάρια των ναυαγίων. Αυτό παγκοσμίως, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά, βλέπετε, ο Σαρωνικός τής ελληνικής δημοσιογραφίας είναι πολύ μικρός για να αντέξει τόσα SOS. Και ενώ το σήμα κινδύνου τού ΔΟΛ ελήφθη και το ιστορικό Συγκρότημα φαίνεται να ελλιμενίζεται με ασφάλεια στον Πειραιά (προφανώς όχι χωρίς εκτεταμένες αβαρίες για το προσωπικό), το άλλοτε θωρηκτό με την ονομασία «Πήγασος» πάει να βυθιστεί αύτανδρο, με 400 και βάλε οικογένειες πάνω του. Το χειρότερο από τα πολλά κακά που έχει κάνει, είναι ότι ο καπετάνιος-ιδιοκτήτης παρακολουθεί απαθής το ναυάγιο από την ασφάλεια του υγιούς Άκτορα και τις σουίτες τής επικερδούς Αττικής Οδού. Το κάνει με τα χέρια στις τσέπες και.. με την αταραξία εκείνου που βλέπει τη μάχη Χριστιανών (δημοσιογράφοι, προσωπικό) και λιονταριών (δάνεια, τράπεζες).
Γι’ αυτόν ο Πήγασος ό,τι ήταν να του δώσει, του το έδωσε. Κέρδη, δάνεια, εργολαβίες, πολιτική επιρροή, στήριξη μνημονίων, αναγνωρισιμότητα, κύρος. Πλέον, ο εκδοτικός οργανισμός αντιμετωπίζεται σαν αρμεγμένη αγελάδα, αποστεωμένη και, θεωρητικά, άχρηστη, πεταμένη στη διαχείριση των εκκαθαριστών. Και αυτό, όταν σημαντικοί εκδοτικοί τίτλοι, όπως του Έθνους και του Goal, δεν έχουν απαξιωθεί, κινούνται στο πάνω ράφι των κυκλοφοριών (που, βέβαια, είναι για όλα τα έντυπα μειωμένες) και έχουν ζωή.
Η κρίση στον Τύπο έχει βαθιές ρίζες, χωμένες και χαμένες στον χρόνο. Εφημερίδες που άλλοτε απολάμβαναν κυκλοφορίες που μετριούνταν σε εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα, συρρικνώθηκαν κυκλοφοριακά, αλλά οι εκδότες συνέχισαν να απλώνουν τα πόδια τους πέρα από το πάπλωμά τους. Η παρακμή συνοδεύτηκε από την πλασματική χλιδή –με πολυσέλιδα, ένθετα, προσφορές– που δημιούργησε ένα υβριδικό είδος αναγνώστη. Εκείνον, δηλαδή, που κινείται στο πνεύμα «δώσε μου για να σε πάρω». Και έτσι, αγόραζε όχι τόσο αξιολογώντας τα ρεπορτάζ, την ποιότητα, τις έρευνες, τις αποστολές –όλα αυτά, τέλος πάντων, που είναι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ και όχι μπακάλικο– αλλά ζυγίζοντας τι του προσφέρουν. Δίσκους, βιντεοταινίες, CD, βιβλία, πόντους ανταλλάξιμους σε σούπερ μάρκετ, σπίτια (ναι, σπίτια), χαλιά (ναι, χαλιά), φραντζόλες ψωμιού (ναι, φραντζόλες ψωμιού), όπως έκανε πρόσφατα νεότευκτη εφημερίδα ενός ρέκτη εκδότη που ανοιγοκλείνει προβληματικά έντυπα με τη συχνότητα που ανοιγοκλείνουν οι πόρτες του ταξί.
Όλη αυτή η προσφορά, όλη αυτή η επίπλαστη ευμάρεια, στηρίχθηκε από τη διαπλοκή, η διαπλοκή στήριξε τα προκλητικά δάνεια και τα δάνεια έφτιαξαν τα ναρκοπέδια, πάνω στα οποία κινείται ένα μέρος των εργαζομένων στην ενημέρωση. Σε αυτό το ναρκοπέδιο βρέθηκαν τα παιδιά της Ελευθεροτυπίας, που «ανατινάχθηκαν», του MEGA, που παλεύουν, του ΔΟΛ που σώζονται. Και από αυτό το ναρκοθετημένο περιβάλλον προσπαθούν να απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενο του Goal, του Έθνους, της Ημερησίας.
Αυτά για σήμερα, Σάββατο. Θα χρειαστεί κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε.
* το άρθρο του Διον. Βραϊμάκη δημοσιεύεται στη Live Sport του Σαββάτου
- πηγή: harddog-sport
