Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Ξέρω πως είναι να μεγαλώνεις δίπλα στους Ρομά, ξέρω πως είναι να ζεις δίπλα στους Ρομά, ξέρω πως είναι να συμβιώνεις με τους Ρομά. Τον δικό μας τον συνοικισμό, τα Προσφυγικά Τρικάλων, ένας δρόμος τον χώριζε από τα Γυφτικα. Και τα Γύφτικα ένας δρόμος τα χώριζε από τις Εργατικές Κατοικίες. Μίγμα ολίγον ζόρικο και κατά τι ασταθές. Για να μην πω εκρηκτικό…
Και δεν κουνιότανε φύλλο! Όσα χρόνια μεγαλώναμε πλάι πλάι με τους Ρομά, δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να έγινε σοβαρός καυγάς ή να χυθήκανε αίματα. Μεταξύ τους μαλλιοτραβιότανε βεβαίως,..
τα έχουνε όλες οι φυλές αυτά, αλλά με τον έξω κόσμο ηρεμία, ειρήνη και καλή γειτονία. Και τι στο διάολο είχαμε να χωρίσουμε δηλαδή; Την τσόχα ή τα ραφτικά; Φτώχεια κι εδώ, φτώχεια κι εκεί, φτώχεια και παραδίπλα, άστα να πάνε στο διάολο.
Ρώτησα και τη μάνα μου, γιατί εγώ ήμουνα πιτσιρίκι και φοβήθηκα ότι μπορεί να μην τα θυμόμουνα σωστά. «Μπα, τίποτα δε γινότανε βρε Χρήστο», μου είπε, για να συμπληρώσει: «Μια φορά μόνο όταν έδινε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο ο αδερφός σου και είχανε βάλει στη διαπασών το ραδιόφωνο και δεν μπορούσε το παιδί να διαβάσει, πήγα και τους βρήκα και τους ζήτησα να το χαμηλώσουν. Με σεβάστηκαν, το χαμήλωσαν και παράπονο δεν έχω. Κι άλλη μια φορά είχες έρθει σπίτι κι είπες μια βρισιά που είχες ακούσει από απέναντι. Έκανα ότι δεν την πρόσεξα και την άλλη μέρα την είχες ξεχάσει.»
Αυτά στον καιρό της φτώχειας. Κι ύστερα ήρθε το ντουλά και γαμήθηκαν όλα. Ήρθε η «ισχυρή Ελλάδα» (δεν σας ξεχνάω κύριε Κώστα μου!) που μπούκωσε τους υπηκόους της με λεφτά και φυσικά δεν θα μπορούσε ν’ αφήσει τους Ρομά στην απέξω. Τους παραχώρησε λοιπόν ένα καλό μερίδιο στη διακίνηση ναρκωτικών και ξεμπέρδεψε. Όχι σε όλους βεβαίως και όχι στη χονδρική. Λιανεμπόριο, ίσα ίσα για να βγαίνει η χρονιά με άνεση και ν’ αγοράζουμε και καμιά «μπέμπα». Μη μου θέλετε και ανάκτορα στο Κένσινγκτον τώρα…
Μαζί με τα ναρκωτικά, φυσικά, ήρθανε και τα όπλα. Η κουλτούρα των όπλων για να είμαι ακριβής, που μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Σε τραγικά ατυχήματα, με θύματα αθώες ψυχές. Κάτι πάντως που δεν το βλέπουμε μόνο στην ηπειρωτική χώρα. Και σ’ ένα νησί μεγάλο που βγάζει λεβέντες κυκλοφορεί κόσμος και κοσμάκης με το Γκλοκ ανά χείρας. Και το «παίζει» κάθε τρεις και λίγο, σε γάμους, βαφτίσια και κηδείες. Αλλά οι κάτοικοι της νήσου είναι απλώς μελαχρινοί, δεν είναι σοκολατένιοι.
Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι κανείς δεν ήξερε κι όλοι το γνωρίζαμε. Ως και τα lifestyle περιοδικά στέλνανε ανθρώπους στο Μενίδι να ψωνίσουν «γραμμές» για τα αστέρια των εξωφύλλων τους. Το ξέραμε, το αφήσαμε, γιγαντώθηκε, ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το λογαριασμό. Αν θέλουμε πραγματικά να σώσουμε καταστάσεις, λύσεις υπάρχουν. Οι λύσεις όμως, όπως είπε κι ένας φίλος μηχανικός, δεν είναι ποτέ δωρεάν. Οι λύσεις κοστίζουν. Και σε χρόνο και σε ιδρώτα και σε μπερντέ. Είμαστε διατεθειμένοι να τ’ αφιερώσουμε στους συνανθρώπους μας ή θα κλείσουμε τα μάτια και θα συνεχίσουμε να τους χρησιμοποιούμαι για χωματερή;
Υ.Γ.: Και όχι, η φωτιά με το τσεκούρι δεν είναι λύση. Ποτέ δεν ήταν!
- από το newpost.gr