Οι γελοιογράφοι όμως θα τον θυμούνται πάντα με νοσταλγία. Του χρωστάνε πολλά, καθώς τους πρόσφερε πάντα άφθονη πρώτη ύλη για πολιτική σάτιρα. Ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’90, κατά τη σύντομη περίοδο της πρωθυπουργίας του
Λένε πως ο αποθανών δεδικαίωται. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το βλέπω κομματάκι δύσκολο. Ο ίδιος δεν μασούσε ποτέ τα λόγια του και ένα από τα ελάχιστα προτερήματά του ήταν η ευθύτητά του.
Την ίδια ευθύτητα όμως, ευτυχώς, είχαν και οι πολιτικοί γελοιογράφοι απέναντί του. Δεν του.. χαρίστηκαν ποτέ και όταν χρειάστηκε, του επιτέθηκαν σκληρά.
Οι πολιτικές αποφάσεις του, ενταγμένες στο πλαίσιο ενός ασυγκράτητου αριβισμού, το βαρίδι της αποστασίας που δεν το ξεφορτώθηκε ποτέ, η δολοφονία Τεμπονέρα επί της πρωθυπουργίας του, η υπόθεση Μαυρίκη και οι τηλεφωνικές υποκλοπές των πολιτικών αντιπάλων του, οι ιδιωτικοποιήσεις που ονειρευόταν και οι λίγες που εφάρμοσε όπως αυτή στην ΕΑΣ, το κράμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής με τις χειρότερες παραδόσεις της Ακροδεξιάς, οι απόγονοί του και η οικογενειοκρατία που υπηρέτησε (Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκος Μητσοτάκης, Κώστας Μπακογιάννης κ.ά.), η πολυπληθής αυλή του, οι μηχανορραφίες και τα σκοτεινά του σχέδια και τόσα άλλα σε συνδυασμό με το ξεχωριστό του παρουσιαστικό, το σαρκαστικό του χαμόγελο, το ύψος του, το τικ του, η εκφορά του λόγου του, η φημολογούμενη γκαντεμιά του, η μακροζωία του κ.λπ. τον καθιέρωσαν ως έναν από τους αγαπημένους πολιτικούς των γελοιογράφων και των επαγγελματιών του χιούμορ.
- δείτε γελοιογραφίες και διαβάστε ολόκληρο το κείμενο που υπογράφει ο Γιάννης Κουκουλάς στο efsyn ΕΔΩ