Επί χρόνια ακούω για την ανάγκη μίας "νέας δημοσιογραφίας" που θα
προσπεράσει τις αγκυλώσεις και θα αποκαστατήσει την επαφή της με την
κοινωνία. Ποιος διαθέτει όμως την τόλμη για να βρει τη γλώσσα που θα
περιγράφει τις ανάγκες της νέας εποχής και δεν θα ανακυκλώνει απλώς
βεβαιότητες του παρελθόντος; Και για να γίνει πιο συγκεκριμένος:- Ποιος τολμά να αξιολογήσει τις δηλώσεις των πολιτικών ανάλογα με το αν παράγουν είδηση ή όχι; Χρόνια τώρα μεγάλο μέρος του πολιτικού ρεπορτάζ είναι "αναπαραγωγή δηλώσεων", παρά ενημέρωση επί της ουσίας. Ποιος τολμά να μην παίξει καν μία δήλωση υπουργού ή πρωτοκλασσάτου στελέχους κόμματος απλώς επειδή επαναλαμβάνει μια δήλωση που έχει κάνει 1500 φορές; Δεν μιλώ για λογοκρισία. Μιλώ για την..
αυτονόητη κίνηση να αξιολογείται κάτι ανάλογα με την σημαντικότητά του. Το ζητούμενο δεν είναι οι επικοινωνιακές ανάγκες αυτού που κάνει τη δήλωση, το ζητούμενο είναι αν αυτή η δήλωση προσθέτει έστω το ελάχιστο στην ενημέρωση του πολίτη.
- Ποιος τολμά να κρατά αποστάσεις από τους διαφημιζόμενους;
Στον διαφημιζόμενο παραχωρείς χώρο ή χρόνο, δεν παραχωρείς τη συνείδησή σου. Ο διαφημιζόμενος τις περισσότερες φορές δεν προβάλει απλώς το προϊόν του, αγοράζει τη σιωπή του μέσου στον οποίο διαφημίζεται. Ειδικά στο ραδιόφωνο, ποια αξιοπιστία μπορεί να έχει μία εκπομπή όταν μετατρέπεται σε "πουτανίτσα" του σπόνσορα;
- Ποιος τολμά να λειτουργήσει χωρίς "γραμμές"; Γραμμές έχουν τα κόμματα για να διασφαλίσουν την συνοχή τους. Γιατί πρέπει να έχουν την ίδια "υποχρέωση" τα ΜΜΕ; Η ενημέρωση δεν έχει "φίλους" στην εξουσία (ή τουλάχιστον οφείλει να μην έχει).
- Ποιος τολμά να δει τη μουσική πέρα από τον ορισμό της ως εμπορικού προϊόντος; Ποιος τολμά να προτείνει (όπως γινόταν στο παρελθόν) και όχι απλώς να αναπαράγει;
- Ποιος τολμά να δώσει βήμα σε φωνές αιρετικές, πρωτοπόρες ή ακόμα και "βλάσφημες"; Συνήθως αιρετικός βαφτίζεται κάποιος που στα νιάτα του ήταν αιρετικός, αλλά στα στερνά του έχει γίνει απολογητής αυτού που ως νέος κατήγγειλε.
- Ποιος τολμά να σταματήσει να κάνει τον εαυτό του το μέτρο των πάντων; Είναι σύνηθες 40άρηδες και 50άρηδες να πιστεύουν όταν απευθύνονται με επιτυχία στους 20χρονους, απλώς ενθυμούμενοι πώς ήταν οι ίδιοι στα 20 τους. Πρόκειται για εξωφρενική πλάνη.
- Ποιος τολμά εντέλει να αφήσει πίσω του τις εμμονές και τις αγκυλώσεις του 20ου αιώνα (δεν θέλω να σας τρομάξω αλλά διανύουμε ήδη το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του επόμενου) και να γίνει επιτέλους δημιουργικός, αφήνοντας πίσω κάθε βεβαιότητα που τον βολεύει;
Δεν έχω απαντήσεις, αλλά είναι τουλάχιστον μια καλή αρχή να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα.
Δημήτρης Σούλτας (fb)