Στην Ελλάδα υπήρξαν και υπάρχουν καλοί δημοσιογράφοι -πολλοί είναι και σπουδαίοι γραφιάδες. Υπήρχαν και καλές εφημερίδες, όπως σήμερα η «Καθημερινή» με τα πολλά μέσα και η «Εφημερίδα των Συντακτών» χωρίς κανένα μέσο. Υπήρχαν για δεκαετίες και οι εφημερίδες του ΔΟΛ πριν αυτοακυρωθούν πολιτικά. (...)
Αν δει κανείς ποιοι κατέλαβαν τη θέση του Λαμπράκη, της Βλάχου και των παραδοσιακών εκδοτών, που ήταν πρωτίστως εκδότες θα καταλάβει. Αν δει ποιοι βρίσκονται συχνά στα επιτελεία των μίντια και αν καταλάβει πως λειτουργούν, θα απελπιστεί. (...)
Ξεφυλλίζοντας κάποιος τις εφημερίδες έχει -για τις περισσότερες- την εντύπωση ότι κάθε μέρα.. γράφουν τα ίδια, απλώς η αφορμή αλλάζει. Από την ιδια οπτική γωνιά καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: τα γεγονότα είναι απλώς το ντεκόρ για διατεταγμένη και προαποφασισμένη λειτουργία, υπέρ ενός κόμματος ή ενός συστήματος συμφερόντων. Αυτό κάθε άλλο παρά ενημέρωση είναι.
Στον κόσμο που κατασκευάζουν υπάρχουν οι δικοί μας που έχουν πάντα δίκιο και ο άλλοι που έχουν πάντα άδικο. Υπάρχουν οι καλοί που μας κάνουν τα χατίρια και οι κακοί που κάνουν τα χατίρια των άλλων. Υπάρχουν και οι… χειρότεροι που δεν κάνουν τα χατίρια κανενός- και αυτοί κυρίως πρέπει να εξαφανιστούν.(...)
Αν παρακολουθήσει κάποιος τα κεντρικά δελτία ειδήσεων τηλεοπτικών σταθμών θα διαπιστώσει έκπληκτος ότι δεν πρόκειται καν για μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά για εργαλεία υπερ των επιλογών του ιδιοκτήτη τους. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν δελτία ειδήσεων με… ένα θέμα - αυτό που εξυπηρετεί τον ιδιοκτήτη. Κανένα σοβαρό κανάλι στον πλανήτη δεν κανει ακόμη και… ιδεολογικό αγώνα υπερ ενός και εναντίον άλλου κόμματος. Η πολιτική γραμμή τους είναι άλλη υπόθεση.
Αν ανοίξεις ένα ραδιόφωνο αμέσως μόλις ακούσεις τον παραγωγό – παρουσιαστή ανάμεσα στα σχόλια, τις συνεντεύξεις και την ειδησεογραφία να παρουσιάζει τα πλεονεκτήματα… προϊόντων – από κινητή τηλεφωνία μέχρι λάδια και βούτυρα, και βουτιά, από τραπεζικά προϊόντα μέχρι ρούχα και μπακαλική- το κλείνεις. Δεν είναι τυπικές διαφημίσεις. Το κάνει ο ίδιος ο παρουσιαστής αυτοπροσώπως -δίκην ενημέρωσης. Το συνιστά, το υποστηρίζει, το διατυμπανίζει. Τι εγκυρότητα να έχει μια τέτοια εκπομπή;
Αν πάμε στο Διαδίκτυο εκεί χάνει η μάνα το παιδί. Κάθε κορφή και φλάμπουρο κάθε κλαρί και κλέφτης. Με λίγες και αναγνωρισμένες εξαιρέσεις -που αφορούν σάιτ με ειδησεογραφική πληρότητα, ή σάιτ γνώμης- ο κάθε τρελαμένος πλασάρει ακρότητες, παλαβομάρες, αθλιότητες, εκβιασμούς, κατινιές, αλητεία, φτήνια και πολιτικές προβοκάτσιες. Χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.
Οι σοβαροί δημοσιογράφοι -που διατηρούν προσωπικό ιστολόγιo-, για να γράφουν ίσως όσα δεν μπορούν να γράψουν στα μέσα που εργάζονται -χάνονται στον ωκεανό της παραπληροφόρησης .
Αυτό το συνονθύλευμα που δεν είναι σύστημα μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά παραδημοσιογραφία. Είναι οργανικό στοιχείο και της ανομίας που γονάτισε τη χώρα. Δεν θα είχε πάει στα ύψη η διαφθορά αν υπήρχαν πραγματικά ΜΜΕ
Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες απάτες, όπως η εκτίναξη του Χρηματιστήριου, η αθλιότερη κομματική προπαγάνδα και οι οργανωμένες επιχειρήσεις πάσης φύσεως εξαπάτησης οργανώνονται μέσω αυτού του συστήματος. Γι’ αυτό και καταρρέει.
Αλλά και γι’ αυτό ενώ καταρρέει συγκεντρώνει όλο και περισσότερους που θέλουν να βάλουν λεφτά για να αποκτήσουν ένα μέσο. Είναι απίστευτο ότι γίνονται «επενδύσεις» με προεξοφλημένη αποτυχία…
Στο χώρο της ενημέρωσης υπάρχουν τρεις συνιστώσες διαμόρφωσης του ύφους, του περιεχομένου και της λειτουργίας των ΜΜΕ.
Πρώτα οι ιδιοκτήτες. Σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με τον παραδοσιακό εκδότη που προσπαθούσε να κερδίσει πουλώντας μερίδες και συλλέγοντας διαφημίσεις, όποιες και αν ήταν οι πολιτικές επιλογές του και οποίες σχέσεις και αν είχε με τον πολιτικό κόσμο. Σχεδόν όλοι βρίσκονται έτη φωτός μακριά από τους έκδοτες των σοβαρών ναι εγκύρων εφημερίδων της Ευρώπης και της Αμερικής που κάνουν πρωτίστως ενημέρωση.
Μετά υπάρχουν οι χρηματοδότες. Βάζουν τα λεφτά για να έχουν λόγο στην ενημέρωση, να επηρεάζουν το πολιτικό σύστημα, να θέτουν υπό έλεγχο πολιτικούς, να ασκούν πίεση και να κάνουν τις δουλειές του, κερδίζοντας από αλλού. Αναφέρονται ξεχωριστά γιατί μπορεί να μην είναι οι επίσημοι εκδότες και να παραμένουν αφανείς- έστω και αν ο κόσμος βοά.
Τέλος- κυριολεκτικά- υπάρχουν οι δημοσιογράφοι– και το τεχνικό προσωπικό, που δεν ευθύνεται για τίποτε. Η ελληνική δημογραφία έχει δημοσιογράφους με ικανότητες, ταλέντο και αίσθηση του ρόλου τους. Ειδικά τα νέα παιδιά. Αλλά ένα μεγάλο ποσοστό της σάπισε.
Υπάρχουν αγράμματοι, καταφερτζήδες, ανήθικοι, τυχοδιώκτες, πρόσωπα που σαν βαποράκια -μεταφέροντας αυτά που θέλουν πολιτικοί-, κόμματα και επιχειρηματίες, άλλοι που ρυπαίνουν και αρκετοί που απλώς κάνουν μπίζνες και μόνο δημοσιογράφοι δεν είναι.
- εκτενές απόσπασμα από άρθρο που υπογράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο Ανοιχτό Παράθυρο υπό τον τίτλο "Η διαρκής αυτοκτονία της ενημέρωσης στην Ελλάδα" (διαβάστε το ολόκληρο ΕΔΩ)
