Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αν δεν κάνω λάθος όλες οι αναλύσεις συμφωνούν ότι το ποδόσφαιρο βόλεψε πολύ τις άρχουσες τάξεις ως αποπροσανατολισμός της εργατικής τάξης. Αντί να κατεβαίνουν δηλαδή στους δρόμους οι προλετάριοι και να πλακώνονται με την αστυνομία, κατέβαιναν στα γήπεδα και παίζανε κλωτσομπουνίδια αναμεταξύ τους. Κι ύστερα πηγαίνανε στις παμπ και διηγούνταν ο ένας στον άλλον τα κατορθώματά του. Τόσα κεφάλια άνοιξα, τόσα χέρια έσπασα, τόσα δόντια ξήλωσα και πάει λέγοντας. Κι άσε την πάλη των τάξεων για το τέλος της σαιζόν!
Κάπως έτσι λειτουργούν στις μέρες μας τα social media. Έτσι και καθόσουνα να διαβάσεις..
όλη την περασμένη εβδομάδα τις γραφότανε στο Facebook και στο Twitter, θα είχες την εντύπωση ότι απαξάπαντες οι Έλληνες και απαξάπασες οι Ελληνίδες εμφορούνται από αισθήματα επαναστατικά. Με ταυτότητα Ερυθρών Ταξιαρχιών στην καλύτερη περίπτωση και Ταλιμπάν στη χειρότερη. Έτοιμοι και έτοιμες να απασφαλίσουν το Λούγκερ, να ζωστούν τα εκρηκτικά, να βγάλουν τη μάχαιρα απ’ το θηκάρι. Και να ανοίξουν κεφάλια, να σπάσουν χέρια, να ξηλώσουν δόντια κλπ. κλπ. Κάτι σαν το ’21 ένα πράγμα αλλά χωρίς το φολκλόρ…
Ούτε εγώ ξέρω πόσα «Ξεσηκωθείτε» και «Ξεσηκωμός» διάβασα στο κυβερνοδιάστημα. Πόσα «Όλοι στους Δρόμους», πόσα «Θάνατος στους Προδότες», πόσα «Κρεμάλες Εδώ και Τώρα», όρεξη να έχετε να σας τα γράφω και να τα διαβάζετε. Μιλάμε για λύσσα τώρα, για αφρούς στο στόμα, για χέρια έτοιμα να στρίψουν λαρύγγια. Για σπασμούς και κατάρες. Νόμιζες ότι θα ξεπηδήσουν τα γράμματα απ’ τις οθόνες και θα καρφωθούν σε τίποτε σβέρκους, σαν αυτά τα αστεράκια τα κινέζικα που βλέπαμε στις ταινίες καράτε. Και δεν πήγαν στο Σύνταγμα, στη συγκέντρωση του Συντάγματος για το τέταρτο Μνημόνιο ούτε τρεις χιλιάδες άτομα.
Παρά τις εκκλήσεις, παρά τις διακηρύξεις, παρά τα κείμενα τα καυτά και θριαμβευτικά που υπέγραφαν ουκ ολίγες προσωπικότητες του δημοσίου βίου. Η αγανάκτηση εκτονώθηκε στα κομπιούτερ και στα κινητά ή μάλλον η αγανάκτηση εξατμίστηκε στα κομπιούτερ και στα κινητά. Μόνο τα μπαχαλάκια ήταν συνεπή στο ραντεβού τους με την αστυνομία και ρίξανε κάμποσες μολότωφ έτσι για να υπηρετήσουν το επαναστατικό τους καθήκον. Και τους ξένους καλεσμένους τους οι οποίοι έρχονται που έρχονται για το σόου, να μην έχουν και κάτι να δείξουν στους κολλητούς όταν επιστρέψουν στις πατρίδες τους;
Έμεινε έτσι η Ραχήλ Μακρή με το Μέτωπο Νίκης να αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία και να προσπαθεί να τα αναβιώσει. Με ένα σώου της συμφοράς που έφερνε κάπως σε βιντεοκασέτα απ’ τα eighties. Και δεν είχε καμία, μα καμία, μα καμία απολύτως σχέση με τις πάλαι ποτέ ένδοξες στιγμές των Αγανακτισμένων εμπρός στη Βουλή. Τότε που όλα έμοιαζαν πιθανά και δυνατά, τότε που η δημοκρατία είχε σηκωθεί απ’ τον καναπέ και ψαχνότανε στους δρόμους. Μόνο που έκτοτε ξανάκατσε και ξανάκατσε για τα καλά. Απογοητευμένη, θλιμμένη, απορημένη; Η απάντηση αναζητείται τόσο από τους κοινούς θνητούς όσο και από τους πατέρες του έθνους…
- από το newpost.gr