Θα προσθέσω κάτι: μια τέτοια προσέγγιση (που αρθρώνεται με όρους «ξεπουλημένων τομαριών» & χαράς για τις βόμβες που μπορεί να σκάσουν) υπονομεύει, εν τέλει (διά του βαυκαλισμού), την κριτική και αντιπαράθεση στη (μνημονιακή) πολιτική την οποία αντιπαλεύει.
Παρά ταύτα, θεωρώ ότι η δίωξη και σύλληψη του Γ. Φιλιππάκη είναι επικίνδυνη και προδιαγράφει μια απειλητική προοπτική.
Δεν μιλάω για το τυπικό νομικό μέρος της υπόθεσης (εφόσον ο Στουρνάρας έκανε μήνυση, ήταν αναμενόμενο ότι αυτό θα συνέβαινε), αλλά για το ουσιαστικό κομμάτι..
Σίγουρα, η σχέση λόγου και πράξης είναι ένα από τα πιο δύσκολα και περίπλοκα νομικοπολιτικά και δικαιωματικά ζητήματα. Ωστόσο, αν θεωρήσουμε ότι διατυπώσεις όπως η επίμαχη του Γ. Φιλιππάκη («δεν θα με ενοχλούσε καθόλου αν έσκαγε και μια ακόμα βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα», που προσωπικά θεωρώ πρωτόγονη και απεχθή) πρέπει να διώκεται ποινικά, τότε ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για την ελευθερία της έκφρασης.
Αν επιβεβαιωθεί μάλιστα η πληροφορία ότι θα ασκηθούν διώξεις σε δέκα συνολικά άτομα, για όσα έγραψαν, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και ζοφερά.
Νομίζω ότι το ζήτημα ξεπερνάει τον Γ. Φιλιππάκη, και αφορά δικαιώματα και ελευθερίες. Γι’ αυτό και η τοποθέτησή μας για τη δίωξη δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να εξαρτάται από τη συμπάθεια ή την απέχθειά μας για τον βίο και την πολιτεία του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, ούτε από τη συμφωνία, τον ενθουσιασμό, τη διαφωνία ή την απέχθειά μας για όσα έγραψε. – Αυτά τα ολίγα για ένα διόλου απλό (και διόλου ευχάριστο) θέμα.
- από το facebook του Στρατή Μπουρνάζου
