Στον σταθμό Βικτώρια του ηλεκτρικού, χθες το απόγευμα. Καταπονημένος από τις πρωινές ιατρικές εξετάσεις περιμένω το τρένο ατενίζοντας το κενό - τι άλλο, τέτοιες ώρες; Με πλησιάζει αίφνης χαμογελαστός νεαρός· ευγενική φυσιογνωμία, συμπαθητικός με την πρώτη ματιά. Μου λέει, χωρίς να μασάει τα λόγια του: «Είστε πολύ σκληρός με την κυβέρνηση, αλλά καλά κάνετε».
Οικειωμένος με τέτοιες προσεγγίσεις, ερωτώ, κάπως αμήχανα (όπως πάντα): «Γιατί μου το λέτε; Υπονοείτε ότι θα επιθυμούσατε να είμαι λιγότερο σκληρός;». Χαμογελά:.. «Οχι, όχι, απλώς ήθελα να σας πω ότι είστε σκληρός και, κυρίως, ότι καλά κάνετε».
Ανταποδίδω το χαμόγελο και μπαίνουμε στο ίδιο βαγόνι. Δεν κοιταζόμαστε. Βγαίνοντας τον πλησιάζω και τον ρωτάω πόσω χρονώ είναι. Τριάντα εννέα. Και το όνομά του; Σπύρος. Τον χαιρετώ ευγενικά και πράττει το ίδιο.
Δεν αναρωτήθηκα πώς με αναγνώρισε, χάρηκα, όμως, που ένας νέος άνθρωπος διαβάζει την εφημερίδα· ατονεί κάπως ο «μύθος» ότι οι νέοι δεν διαβάζουν ή ότι δεν έχουν δική τους κριτική ματιά (ή έτσι θέλω να νομίζω...). Αλλά αυτή είναι η δημοκρατική διαδικασία: κριτική και προς εαυτόν και προς τους ετέρους. Πώς αλλιώς θα γίνουμε αυτό που είμαστε, όπως έλεγε ο Πίνδαρος (γένοιο οίος έσσι μαθών);
- διαβάστε τη συνέχεια στο efsyn ΕΔΩ
