Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Πριν από πέντε χρόνια τέτοια εποχή, περιμένουμε τις εκλογές. Μου λέει ο αδερφός μου, «Hilton είμαι, ένα να πιούμε έναν καφέ». Σκάω μύτη είναι με έναν άλλον τύπο, στην ηλικία μου πάνω κάτω. Χαιρετιόμαστε, «τι κάνεις, πώς είσαι», τα γνωστά. Ο τύπος ήταν διαχειριστής σε μια πολιτική ιστοσελίδα κεντροδεξιάς απόχρωσης, οπότε αναγκαστικά πήγε η συζήτηση στα εκλογικά. Γυρνάει με ρωτάει τι θα ψηφίσω, του λέω «εγώ αριστερός είμαι, μπορεί ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ΚΚΕ, μπορεί ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα το αποφασίσω όταν έρθει η ώρα». Με κοιτάει, κουνάει το κεφάλι του και μου λέει τη μεγάλη την παρόλα: «Προς Θεού μην ψηφίσεις ΚΚΕ, είναι ευκαιρία να μείνουν επιτέλους εκτός Βουλής!»
Τον ξαναθυμήθηκα τον τύπο και τα άγχη του τώρα με το στόρι του Τζήμερου. Που.. άπλωσε χέρι και χτύπησε την περιφερειακή σύμβουλο του ΚΚΕ κι ύστερα παρίστανε την αθώα και την αδικημένη παρθένο. Για να μην πω την αγία Ελένη που είναι μεγάλη η χάρη της, έτοιμος είμαι να πάω να προσκυνήσω. Τόσο παντελονάτος που λέμε και στις κερκίδες της Λεωφόρου όταν δεν βρίζουμε τον διαιτητή. Τόσο άρχοντας της ζωής και του πνεύματος…
Ας τον αφήσουμε όμως στην άβυσσο της εγωπάθειας κι ας ασχοληθούμε με τα απόνερα του συμβάντος. Διότι δεν είναι μόνο ότι σπεύσανε οι Φιλελέδες (καμία σχέση με τους Φιλελεύθερους) να υπερασπιστούν τον Τζήμερο και τα κατορθώματά του. Είναι και το μένος τους για το ΚΚΕ, οι κατάρες που εκτόξευσαν εναντίον του, η χολή που τους προέκυψε ξαφνικά με το βυτίο. Τους άκουγες, τους διάβαζες, τους έβλεπες και είχες την εντύπωση ότι ο εμφύλιος δεν τελείωσε, ότι ξεθάβονται σωρηδόν τα κονσερβοκούτια, ότι κυκλοφοράνε ακόμη τα φανταράκια με τα στρογγυλά τα κράνη στο Κολωνάκι.
Και να πεις ότι το ΚΚΕ έχει το χέρι στο ταμείο και μοιράζει το μπερντέ όπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Να πεις ότι πλακώνεται στα μπουνίδια με τα ΜΑΤ κάθε τρεις και λίγο όπως ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Να πεις ότι έχει στήσει γραμμή παραγωγής στον Περισσό και τροφοδοτεί με μολότωφ τα μπαχαλάκια; Συγγνώμη ρε παιδιά, αλλά πιο θεσμικό κόμμα από το ΚΚΕ δεν υπάρχει. Πιο ουσιαστική κολώνα της δημοκρατίας στην Ελλάδα, δεν υφίσταται. Και πιο ισορροπημένος πολιτικός οργανισμός στους λογαριασμούς του και στις συνεννοήσεις του και στα νταλαβέρια. Άσε που έχει και τους λιγότερους ζουρλούς απ’ όλα τα κόμματα!
Αλλά οι απέναντι το βιολί τους. Κατάρες, οργή, εξαλλοσύνη, να βγαίνουν αφροί απ’ το στόμα και να στάζει αίμα το μάτι. Λες και έχουν απέναντί τους τον Λόρδο Βόλντεμορτ και όχι τον Κουτσούμπα. Μια περίεργη κατάσταση αναμφιβόλως, που μου θύμισε ένα ωραίο στόρι από τις αρχές των nineties, τότε που δούλευα στον 902 Αριστερά στα FM.
Όπου έρχονταν στον Περισσό για επίσκεψη κάτι γεροντάκια παλιοί ΕΑΜίτες και ΕΠΟΝίτες. Και δώσε συγκίνηση και δώσε δάκρυ και δώσε αναστεναγμοί. Αλλά ήταν και μερικοί παμπόνηροι και υποψιασμένοι. Όπως ένας παππούς που μπήκε στο ασανσέρ με το συνοδό του και είδε ότι είχε ένα σωρό υπόγεια το κτίριο. Και γύρισε με μάτι πονηρό και ρώτησε: «Εκεί είναι που φυλάμε τα όπλα, ε;»
Κάτι τέτοια υποθέτω ότι φαντάζονται οι κάθε λογής μπαγλαμάδες που αντικρίζουν το σφυροδρέπανο και παθαίνουν ίκτερο. Δεν πειράζει, με λίγο ξυδάκι θα τους περάσει. Κι αν δεν φτάνει το ξύδι, μπορούν να καταπιούν καμιά πουτίγκα. Όλο και κάτι θα έχει απομείνει στο χρονοντούλαπο από τον καιρό του Σκόμπι.
- από το newpost
