Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Στο τηλέφωνο ήταν η γραμματέας του εκδότη. «Ελάτε», μου είπε, «σας θέλει ο κ. Μπόμπολας». Μάλιστα… Ο εκδότης με φώναζε καμιά φορά, όταν είχε χρόνο, για να πάρει τη γνώμη μου για τα πολιτικά θέματα της επικαιρότητας. Αυτή τη φορά όχι: Γεια σου Νίκο, μου είπε, κάθισε, έχω να σου διαβάσω κάτι. Και άρχισε το… διάβασμα…
Τις προηγούμενες μέρες, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης είχε κάνει μια από εκείνες τις από καθέδρας δημόσιες παρεμβάσεις του που, ανεξάρτητα από το αντικείμενό τους, ήσαν άκρως εκνευριστικές, ακριβώς επειδή ήσαν από καθέδρας:..
απόψεις διατυπωμένες δογματικά, με τρόπο που δεν επιδέχονταν καμιά αντίρρηση. Και ως… αντιρρησίας έγραψα, στην καθημερινή προσωπική ενυπόγραφη στήλη μου, έναν μικρό λίβελο∙ επί της ουσίας της παρεμβάσεως και κατά του από καθέδρας παρεμβαίνοντος. Στολίζοντάς τον με τους κοινωνικά καθιερωμένους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «αποστάτης» που, από τον Ιούλιο του 1965 και εντεύθεν, τον συνοδεύουν.
Με την επιστολή του προς τον εκδότη, ο… επίτιμος φίλος του, ζητούσε (έμμεσα μεν, σαφώς δε) την απομάκρυνσή μου από την εφημερίδα, κατηγορώντας με για ασέβεια. «Κυρίως όχι για τους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «Αποστάτης», αλλά επειδή στον πρόλογό σου τον αποκαλείς γηραιό πολιτικό», σχολίασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο εκδότης. Ύστερα σοβαρεύοντας, έδειξε να συμμερίζεται την συγκεκριμένη αντίδραση του επιστολογράφου: «Να το ξέρεις, ο Μητσοτάκης θυμώνει πολύ όταν τον αποκαλούν γέροντα», μου εκμυστηρεύτηκε. Ήταν γύρω στο 2002, ο Μητσοτάκης ήταν γύρω στα 85 και ο εκδότης μου και φίλος του γύρω στα 75…
- διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ restaro
