Η κυβέρνηση έχει έναν σαφή οδικό χάρτη. Στόχος της είναι να βγει η Ελλάδα από την κρίση μέσα από τον μοναδικό δρόμο που υπάρχει στο πλαίσιο της πολιτικής των μνημονίων και της συνεννόησης με τους δανειστές. Ο δρόμος αυτός δεν είναι άλλος από την επιστροφή της χώρας στις αγορές, ώστε να μπορεί να δανείζεται από εκεί κι όχι από τους θεσμούς, όπως γίνεται από το 2010 ώς σήμερα. Εφόσον συμβεί κάτι τέτοιο, η επιτροπεία θα λάβει τέλος..
Με δυο λόγια, η κυβέρνηση, αν και εφαρμόζει σκληρή μνημονιακή πολιτική, προσπαθεί ταυτόχρονα να διαμορφώσει μια πολιτική πρόταση προσδοκιών -έστω και μικρών- για την κοινωνία. Για να αποκτήσει νέους -μεταμνημονιακούς- πολιτικούς δεσμούς με τα κοινωνικά στρώματα στα οποία απευθύνεται και από τα οποία περιμένει στήριξη. Το παράδοξο είναι ότι δεν κάνουν και τα άλλα κόμματα το ίδιο, με πρώτη και καλύτερη τη Ν.Δ.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, όπως φάνηκε για άλλη μια φορά χθες από τις παρεμβάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν έχει καμία σοβαρή πολιτική αντιπρόταση. Κινείται εντελώς κοντόθωρα. Μυωπικά, αν όχι τυφλά, και χωρίς όραμα. Το «φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς για να τα κάνουμε καλύτερα» που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εκλογές τώρα» δεν συνιστά πρόταση. Ούτε το «όχι σε όλα» και η τακτική της «αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση» λέει τίποτα στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
Φυσικά, η αδυναμία της Ν.Δ. να αρθρώσει έναν ουσιαστικό πολιτικό λόγο είναι εξηγήσιμη. Καθώς δεν διαφωνεί με την πολιτική των μνημονίων και τη συνεννόηση με τους δανειστές, εκ των πραγμάτων το μαχαίρι και το πεπόνι δεν βρίσκονται στα δικά της χέρια αλλά στα χέρια της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση είναι αυτή που καθορίζει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Γι' αυτό και ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει τίποτε άλλο να προτάξει από την επιθυμία του «να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Τραγικό ως πολιτικό φαινόμενο, αλλά πραγματικό.
Eφημερίδα των Συντακτών / editorial
