του Πέτρου Κακολύρη*
Είμαι σε θέση να γράφω τούτες τις αράδες διότι τον Μάιο του 2009 οι συγγενείς ενός 27χρονου αγοριού που είχε χάσει τη ζωή του, οδηγώντας τη μηχανή του σε μια πόλη της Πελοποννήσου, αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους. Οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα: να χαρίσουν τα όργανα του νεκρού παιδιού τους ή να αρνηθούν και να δώσουν εντολή για την ταφή του.
Αποφάσισαν το πρώτο. Κι έτσι ένα δωδεκάχρονο αγόρι δεν έχασε τον πατέρα του, μια νέα.. γυναίκα τον άνδρα της, η κοινωνία έναν ενεργό πολίτη, η λογοτεχνία ένα βιβλίο και έναν εκδοτικό οίκο. Και αρκετοί ακόμα συνάνθρωποί μας τη ζωή τους, καθώς τα όργανα ενός γερού οργανισμού, αν μεταμοσχευθούν, μπορούν να σώσουν μέχρι 20 πάσχοντες (νεφροί, ήπαρ, πνεύμονες, κερατοειδής, δέρμα, οστά κ.ά.).
Αν αποφάσιζαν το δεύτερο, θα ακολουθούσε μια κηδεία σε ένα κοιμητήριο και ο καθένας και η καθεμιά αντιλαμβάνεται τη συνέχεια.
Και εδώ ερχόμαστε να εκτιμήσουμε αν οι άνθρωποι αυτοί, στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους, έκαναν σωστή ή λάθος επιλογή.
Θεωρώ πως κανείς / καμία νοήμονας και λογικός άνθρωπος, όσες προκαταλήψεις, φοβίες και αναστολές κι αν κουβαλάει δεν μπορεί να υποστηρίξει πως ήταν μια λάθος απόφαση.
Αντιθέτως, είναι εύκολο να αντιληφθούμε, πέραν των όσων αναφέραμε, πως έτσι η κοινωνία προχωράει μπροστά, με τη μεγαλύτερη πράξη ανιδιοτέλειας, την αλληλεγγύη, την ύψιστη μορφή εθελοντικής προσφοράς και αλτρουισμού. Και όχι από αυτό που έχεις, που πιθανώς είναι πιο εύκολο, αλλά από αυτό που είσαι.
Και κάτι ακόμα που πρέπει να προσθέσουμε είναι πως οι άνθρωποι που έχουν δωρίσει τα όργανα των συγγενών τους νιώθουν μια ανακούφιση και μια λύτρωση γνωρίζοντας πως έστω και κάποιο όργανο του ανθρώπου τους ζει στο σώμα κάποιου άλλου.
Τέλος, η πιθανότητα να χρειαστούμε εμείς κάποιο όργανο, δηλαδή να αρρωστήσουμε, είναι απείρως μεγαλύτερη από το να χρειαστεί να δώσουμε, δηλαδή να χάσουμε τη ζωή μας.
Συνεπώς είμαστε υπέρ της δωρεάς των οργάνων για μας τους ίδιους, τους συγγενείς, τους φίλους και τους συνανθρώπους μας.
* Ο Πέτρος Κακολύρης έχει διατελέσει πρόεδρος του συλλόγου μεταμοσχευμένων καρδιάς και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Η ιστορία της καρδιάς μου, το χρονικό μιας μεταμόσχευσης», εκδ. Εύμαρος
