H δημοσιογράφος και στιχουργός Φωτεινή Λαμπρίδη που αποχωρεί από τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» απευθύνεται με επιστολή της προς συναδέλφους, και ακροατές προσπαθώντας να εξηγήσει πως είναι να φεύγεις από ένα ραδιόφωνο που έχεις πολύ αγαπήσει... Επίσης αναφέρεται και στους λόγους για τους οποίους αποχωρεί από τον ραδιοσταθμό.Η Φωτεινή Λαμπρίδη θα έχει καθημερινή εκπομπή («Πεζοί στον αέρα») 17:00-18:00 με την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, στο νέο ενημερωτικό ραδιόφωνο της 24Media που εκπέμπει ήδη στους 88,6 και στο οποίο επικεφαλής είναι ο πρώην διευθυντής του ρ/σ «Στο Κόκκινο» Κώστας Αρβανίτης. Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της Φωτεινής Λαμπρίδη όπως..
δημοσιεύτηκε στο stokokkino.gr
"Πως είναι να φεύγεις από το Κόκκινο;
Δύσκολα. Προσωπικά μιλώντας πάντα. Είκοσι δύο χρόνια στη δημοσιογραφία και δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να γράψω αποχωρώντας από εφημερίδες, ραδιόφωνα, περιοδικά. Γιατί τώρα;
Γι' αυτό το... δύσκολα, μια μικρή επιστολή στους συναδέλφους, τους ακροατές και τις ακροάτριες.
Δύσκολα γιατί ήμουν εκεί όταν γεννιόταν. Ξανασυναντήθηκα με φίλους και γνώρισα νέους ανθρώπους οι περισσότεροι από τους οποίους έκαναν εκεί τα πρώτα τους βήματα στη δημοσιογραφία, την ηχοληψία... την επαγγελματική ζωή. Την πρώτη κιόλας μέρα που πήγα να συναντήσω τον Βαγγέλη Βέκιο, πριν καν βγούμε στον αέρα τράκαρα την Ευγενία στο ασανσέρ. "Ούτε εσύ θα παίζεις Νταλάρα"; με ρώτησε απειλητικά. "Φυσικά θα παίζω, εκτός αν θες να τραγουδήσεις εσύ Κουγιουμτζή" της απάντησα για να μου ανταποδώσει με το ξεκαρδιστικό της γέλιο. Μπορεί Νταλάρα να μην έπαιξα πολύ, αλλά τα 11 χρόνια αυτά οι καλλιτέχνες μπαινόβγαιναν στον σταθμό όχι μόνο για να διαφημίσουν τους δίσκους τους αλλά για να μας πουν γιατί παίζουν στην Κερατέα, στις Σκουριές γιατί φόρεσαν το κόκκινο γάντι για τις καθαρίστριες.
Δύσκολα αποχωρώ από το Κόκκινο, γιατί ήταν 11 χρόνια, τα οποία, ενώ δεν ήταν πάντα ρόδινα ήταν συχνά συναρπαστικά και συγκινητικά.
Γιατί είχαμε δέκα ζευγάρια μάτια στις πορείες όχι από επαγγελματική διαστροφή , απλά γιατί εκεί θα είμαστε ούτως ή άλλως. Γιατί μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου τραβάγαμε διπλοβάρδιες εθελοντικά. Για τις ατέλειωτες συνελεύσεις των εργαζομένων για διεκδικήσεις και χθες και σήμερα. Για τις μέρες που βλέπαμε περισσότερο τους συναδέλφους από την οικογένεια και τους φίλους μας γιατί υπήρχε λόγος σοβαρός. Όχι απλά επαγγελματικός.
Γιατί, δεν ήμουν μόνο εργαζόμενη αλλά και ακροάτρια του ραδιοφώνου. Για τις μουσικές του και το "αλλιώς" στην ενημέρωση. Τα πρώτα χρόνια δεν έκλεινα ραντεβού πρωινό αν δεν είχαν τελειώσει οι Τσεκεροκυρίτσηδες και η Ευγενία. Για το χιούμορ που καταφέραμε να διασώσουμε, για την παραδοχή για όσα δεν καταφέραμε να διαφυλάξουμε.
Στο Κόκκινο δημιουργήσαμε σχέσεις ζωής με συναδέλφους και ακροατές, κλάψαμε την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Συναδέλφων που είδαμε τη θέση στο γραφείο τους να αδειάζει κι ακόμα ξεφυσάμε και τους ψάχνουμε στον πεζόδρομο της Αγ. Αναργύρων. Μερικές από μας βγήκαμε στον αέρα έγκυες και μετά λεχώνες. Επίσης πλακωθήκαμε για σοβαρά θέματα αξιοπρέπειας, αλλά γευτήκαμε και μικρότητες. Πέρασαν πάνω μας διασπάσεις, εκλογές, δημοψήφισμα, ματαιώσεις. Βγήκαν στον αέρα μας αμηχανίες, νεύρα αλλά επίσης τολμηρές και πικρές αλήθειες. Σίγουρα οι ακροατές και οι ακροάτριές μας έχουν εισπράξει όλα αυτά. Γιατί η μαγεία του ραδιοφώνου δεν είναι το "πίσω απ' την κουρτίνα" όπως εσφαλμένα διαδίδεται, αλλά το ότι κανείς στην πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί όσο κι αν νομίζει πως τα καταφέρνει.
Δύσκολα αποχωρώ από το Κόκκινο γιατί σε κανένα άλλο μέσο δεν είχα την ελευθερία να παίξω τις μουσικές που θέλω και να λέω αυτά που με καίνε. Από τον Καρτερό επί της διεύθυνσης του οποίου, καλεσμένος μου, μίλησε σκληρά για το ίδιο το μέσο, έως τον Μηλάτο που κλήθηκε κι αυτός να διαχειριστεί δύσκολα θέματα πρόσφατα (τι να κάνουμε και ο πολιτισμός έχει τα ζόρια του), κανείς δεν μου έβαλε όριο κανείς δεν με λογόκρινε. Λιγότερο ή περισσότερο τολμηρά έβαλαν πλάτη. Και ας μη βιαστείτε όσοι και όσες δεν έχετε εργαστεί σε ΜΜΕ να πείτε αυτό είναι το αυτονόητο. Δεν είναι δυστυχώς. Δίνουμε μεγάλη μάχη για να κάνουμε αξιοπρεπώς τη δουλειά μας σε έναν χώρο που συρρικνώνεται και αποδεκατίζεται διαρκώς.
Γιατί φεύγεις λοιπόν, θα ρωτούσε εύλογα κάποιος. Γιατί τα έντεκα χρόνια είναι ένας γενναίος κύκλος και δεν είναι δύσκολο να εφησυχάσει κανείς και να μην δει το κλείσιμο του, επειδή αγαπά έναν χώρο και τους ανθρώπους του. Γιατί αρκετά πράγματα αλλάζουν και στο ραδιόφωνο και γύρω και έξω από αυτό και μέσα μας, που μου επιβάλλουν λόγω ιδιοσυγκρασίας να φέρνω κι εγώ τις τούμπες μου για το παρακάτω και για νέες προκλήσεις.
Η επιστολή απευθύνεται στους συναδέλφους (ιδιαιτέρως σε αυτούς που εκφράζουν δυσκολία στους αποχωρισμούς κι έσπευσαν να με καλέσουν να αλλάξω γνώμη πριν μου ευχηθούν καλή τύχη). Τους ευχαριστώ για όλα. Ευχαριστώ και τον Μάκη Μηλάτο που ανέχθηκε την αμφιθυμία μου των τελευταίων ημερών και στους ακροατές του σταθμού για την εμπιστοσύνη.
Εύχομαι ολόψυχα καλοστρατιά που λένε και στο νησί μου και εις το επανιδείν. Στα σίγουρα δεν χανόμαστε. Θα σας ακούω σταθερά και θα περνάω για καφέ. Γεωργία, έναν κρύο, ξέρεις εσύ!
Φωτεινή"
