Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Καθόμουνα εγώ όπως κάθε πρωί κι έβλεπα Ντσούνο και Κούτρα στον ΣΚΑΪ και είχανε έναν τύπο με κοντομάνικο και πρέπει να ήταν αστυνομικός αλλά δεν το κατάλαβα και πολύ καλά γιατί είχε βάλει κάτι φωνές η διευθύντριά μας η Αγγελική και όταν βάζει φωνές η Αγγελική κάνεις την κορόιδα δεν βγαίνεις στο προσκήνιο. Τέλος πάντων έλεγε διάφορα ο κοντομάνικος για το νόμο και την τάξη και την προστασία των πολιτών και βαριόμουνα εγώ γιατί τα είχα ξανακούσει χίλιες φορές. Ώσπου έφτασε η κουβέντα στα Εξάρχεια και ξύπνησα!
Γιατί έχω αδυναμία στα Εξάρχεια, γιατί περνάω από εκεί κάθε μέρα.. (ενίοτε και δυο φορές τη μέρα), γιατί είναι η πιο ζωντανή συνοικία των Αθηνών (μαζί με κάτω Παγκράτι, εντάξει), γιατί μπορεί συχνά να μου σπάνε τα νεύρα αλλά ακόμη πιο συχνά μου φτιάχνουν το κέφι και με ανεβάζουν. Και είπε ο κοντομάνικος τον πόνο του, ψιλοκλάψα κι έτσι, και κάποια στιγμή πέταξε και τον γνωστό θρήνο ότι εμείς κινδυνεύουμε κάθε βράδυ, τις ζωές μας παίζουμε κορώνα γράμματα, ο χάρος μας κλείνει ραντεβού, ενώ οι πολιτικοί είναι στα σπιτάκια τους και ξύνονται. Και δόξα τω Θεώ τον βάλανε στη θέση του οι δημοσιογράφοι, ότι ο καθένας τη δουλειά του ρε φίλε μην το τραβάς τόσο πολύ το σκοινί, και το κατάπιε ο κοντομάνικος, με στραβό χαμόγελο κάπως.
Αλλά είχαμε μείνει στα Εξάρχεια. Όπου τέλος πάντων ο καλεσμένος της εκπομπής απαίτησε κάτι του τύπου φωτιά και τσεκούρι (μνήμη Ευάγγελου Αβέρωφ) και προσπαθούσανε οι άνκορμεν να το σώσουν το στόρι και το κλείσανε άρον άρον γιατί είχε ανεβάσει γράδα ο άλλος με μια παρατήρηση του στυλ «μην ξεχνάμε και τη συμβολή των Εξαρχείων στην κουλτούρα της χώρας». Και κόντεψε να μου φύγει το φλυτζάνι με το τσάι και να καταλήξει στο κεφάλι της Ντίας της αρχισυντάκτριας που περνούσε πλάι μου εκείνη την ώρα!
Τόση πολλή αναγνώριση πια, δεν μπορώ να την αντέξω ρε παιδιά. Διότι δεν ήταν μονό το χτύπημα, ήταν διπλό. Είχε προηγηθεί στην αρχή της εβδομάδα σχετικό άρθρο των New York Times, όπου περιγράφονταν σε θετικούς τόνους η αγαθοεργός δράσις των αναρχικών στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων και κόντευα να πάθω ζάχαρο απ’ τα σορόπια. Και ανακοπή κόντευαν να πάθουν οι φιλελέδες που η ναυαρχίδα των αμερικάνικων media έβλεπε με καλό μάτι τους αναρχικούς και το άντρο τους αντί να εξαπολύει κεραυνούς και ύβρεις. Το εξέφρασαν μάλιστα το παράπονό τους σε όλους τους τόνους και ένας εξ αυτών έφτασε να γράψει ότι οι αναρχικοί καλύπτουν το κενό της Χρυσής Αυγής. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…
Όπως κάτι έχει κάνει ο Γιαραμπής στη σκέψη του Γιώργου Καμίνη. Διότι εμφανίσθηκε στο ρεπορτάζ των NYTimes ο δημαρχούκος να δηλώνει ότι συνεργάζεται η δημοτική αρχή με κατοίκους των Εξαρχείων για να αναζωογονήσει την περιοχή. Το διάβασα, μου ξανάφυγε το τσάι, σκέφτηκα ότι εγώ απ’ αυτούς τους κατοίκους δεν έχω συναντήσει ούτε έναν (και μένουν αρκετοί φίλοι μου στα Εξάρχεια) και κατέληξα στην εξής συμβουλή:
Κυρ Γιώργο, μάζεψε σε παρακαλώ τα σκουπίδια, καθάρισε τα πεζοδρόμια και πλύνε τους δρόμους. Όταν τα κάνεις όλα αυτά θα έχεις δικαίωμα να μιλάς για τα Εξάρχεια και το κέντρο της Αθήνας γενικότερα. Ως τότε, κάτσε στο Χαλάνδρι που τόσο σου αρέσει κι άσε μας εμάς να το μπαλώνουμε μόνοι μας και μόνες μας το πάπλωμα. Ευχαριστώ.
- από το newpost.gr
