Το Ανάξιον Εστί του Θάνου Τζήμερου

Όταν το είδωλο των Φιλελέδων επιδεικνύει τον ανδρισμό του

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Έγραφα πριν από δυο μέρες για τις διαφορές μεταξύ Φιλελεύθερων και Φιλελέδων και πριν καν στεγνώσουν τα bits στην οθόνη του κομπιούτερ ήρθε ο Θάνος Τζήμερος να με δικαιώσει. Με θλιβερό, θλιβερότατο τρόπο, με τον χθεσινό ξυλοδαρμό περιφερειακής συμβούλου του ΚΚΕ μπροστά στα μάτια δεκάδων μαρτύρων. Τον οποίο ξυλοδαρμό τον αρνείται βεβαίως, με επιχειρήματα κάτι παραπάνω από σαθρά. Σαθρά και κατάπτυστα, όπως εκείνο το «μου επιτέθηκε πρώτη με τα χαρτιά που κρατούσε στο χέρι» που είχε πει ο Κασιδιάρης για τη Λιάνα Κανέλλη. Και δεν ήξερες.. αν έπρεπε να γελάσεις, να κλάψεις ή να αρπάξεις την κοσιά που λέμε και στο χωριό μου…
Πριν προχωρήσω, υπενθυμίζω ολίγες από τις διαφορές μεταξύ Φιλελεύθερων και Φιλελέδων που είχα καταγράψει:

-Οι Φιλελεύθεροι σκίζονται για την ελευθερία του λόγου.
Οι Φιλελέδες κρύβονται πίσω από την ελευθερία του λόγου.
-Οι Φιλελεύθεροι δεν συμπαθούν τη θεωρία των δύο άκρων.
Οι Φιλελέδες εφηύραν τη θεωρία των δύο άκρων.
-Οι Φιλελεύθεροι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των άλλων.
Οι Φιλελέδες πιστεύουν ότι τα δικαιώματα υπάρχουν μόνο γι’ αυτούς.

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε και για να μη χάνουμε τη μπάλα. Κι επειδή είμαι σε φάση προφητική όλη την εβδομάδα, θα θυμίσω επίσης ότι την περασμένη Τρίτη έγραφα πως δεν μπορεί η αντιπολίτευση να συγκροτήσει μέτωπο αντικυβερνητικό εντάσσοντας στις τάξεις της το κάθε σούργελο. Πάμε άλλη μια φορά με το κόπυ πάστε, να βγει εύκολα το μεροκάματο κι ας γκρινιάζει ο Χατζής:

Να διώξει τα βαρίδια πρέπει η αντιπολίτευση. Να ξαποστείλει όσους και όσες υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια του απλού εκκεντρισμού, όσους και όσες δεν θα χαλιότανε στην προοπτική συνεργασίας με τους μελανοχίτωνες, όσους και όσες δουλεύουν προσωπικές ατζέντες εις βάρος της κοινής προσπάθειας, όσους και όσες ονειρεύονται την κονόμα και μόνο, όσους και όσες δεν καταλαβαίνουν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και τα παραμύθια (για να μην πω οι Μαδούροι…) δεν πουλάνε πια, όσους και όσες διαθέτουν την υπομονή και το ταμπεραμέντο δίχρονου παιδιού, όσους και όσες δεν κατανοούν ότι δεν γίνεται να γκρεμίζεις μόνο πρέπει να χτίζεις κιόλας.

Αυτά και είμαστε στο δια ταύτα. Μια φορά κι έναν καιρό γελάγαμε (και δικαίως!) με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί ήταν το μοναδικό κόμμα στον κόσμο στις τάξεις του οποίου συνυπήρχαν Σταλινικοί και Μαοϊκοί. Και λέγαμε ότι τέτοιο τρελάδικο δεν ξανάγινε και ότι άμα έρθουν κάποια στιγμή στην εξουσία θα τις πληρώσουν ακριβά αυτές τις μαλακίες. Ε λοιπόν ήρθανε, έκανε τις τρίπλες του ο Τσίπρας, ξεφορτώθηκε τα βαρίδια και τελικά το φορτώθηκε ο Λαφαζάνης το τσίρκο. Για να βλέπει κάθε εβδομάδα κι άλλη σέχτα να αποχωρεί. Με φοβερές καταγγελίες βεβαίως…
Πράγμα το οποίον μας φέρνει στην αντιπολίτευση. Θα πέσει ρε παιδιά κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, όλοι και όλες το ξέρουμε. Ακόμη κι ο γίγαντας ο Αντρέας, δεν άντεξε πάνω από οκτώ χρόνια σερί. Το θέμα δεν είναι αυτό, το θέμα είναι πως θα δραστηριοποιηθείτε όταν έρθει η δικιά σας η ώρα. Και κυρίως με ποιους. Με τους Τζήμερους; Με αυτούς θα το φτιάξετε το ευρύ το μέτωπο που θα ανατρέψει τα κουμμούνια και θα κάνει τον ήλιο να ξαναλάμψει πάνω απ’ την Ελλάδα; Σκεφτείτε το λίγο, τώρα που ακόμη κατέχετε τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Γιατί άμα είναι να στηριχτείτε στο Θάνο και στους ομοίους του, ν’ αρχίσω κι εγώ να τραγουδάω από τώρα το Ανάξιον Εστί.
- από το newpost.gr