Eκατσα δίπλα σε κάτι παλαιές συναδέλφισσες από τα ωραία χρόνια της «Ελευθεροτυπίας». Σιγά το δύσκολο. Ηταν από τις εκδηλώσεις που δεν χρειάζεται να ψάξεις καρέκλα. Με τόσο λίγο κόσμο έρχεται η καρέκλα και βρίσκει εσένα. Η ΕΣΗΕΑ έχει περίπου 3.5000 ενεργά μέλη. Στη γενική συνέλευση ήρθαν και υπέγραψαν 330. Πόσοι ήταν μέσα στην αίθουσα; Κάπου στους 250. Πού ήταν οι υπόλοιποι; Υποτίθεται ότι κάναμε και στάση εργασίας για να έρθει ο εργάτης της αλήθειας στη συνέλευση του σωματείου του.. Σιγά μην έρθει. Την έπεσε για ύπνο, δούλευε κανονικότατα στα site ή περίμενε να περάσει η ώρα στην αίθουσα σύνταξης. Αν είναι άνεργος, μπορεί απλώς να πήγε για καφέ. Κακώς. Διότι και στη συνέλευση είχε ωραίο καφέ και κουλουράκι. Και τσάι. Δεν είχε συμπάθεια.
Το υπέροχο με τις γενικές συνελεύσεις της ΕΣΗΕΑ είναι ότι αν είσαι στα χρόνια μου, μεσήλιξ που προσπαθεί να συμβιβαστεί με τον μισό αιώνα στην πλάτη, περνάς με μια ματιά την αίθουσα και αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι ξανά στην πρώτη νιότη. Είχα χρόνια να βρεθώ κάπου και να ρίχνω το μέσο όρο ηλικίας. Αυτό είναι η γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ: μία εκρηκτική συνάντηση μαχόμενων συνδικαλιστών και απόμαχων συνταξιούχων. Και πάλι καλά που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι δίνουν σφυγμό στη συνδικαλιστική ζωή ενός σωματείου που απαξιώνεται, μαζί με το επάγγελμα και τις συνθήκες εργασίες. Kαι όμως, ενώ το σωματείο και το επάγγελμα απαξιώνονται, οι περισσότεροι από μας προτιμούν να σχολιάζουν με το πληκτρολόγιο, από απόσταση, χωρίς διάθεση ή βούληση συμμετοχής. Ετσι δεν πάμε πουθενά, μόνο μπαίνουμε πιο βαθιά στο σκοτάδι.
- απόσπασμα από κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon.gr (ΕΔΩ)
