Αυτή, φαντάζομαι, είναι μια ιστορία που αν παρερμηνευτεί, θα εκνευρίσει αρκετούς από εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, όμως σας διαβεβαιώνω, η πρόθεσή μου δεν είναι αυτή.
Πρόκειται για μια σειρά γεγονότων, που καλύπτοντας μια περίοδο 33 χρόνων, περιγράφουν την σχέση μου με τον ελληνικό στρατό, αλλά και εκείνη του ελληνικού στρατού με εμένα. Σε αυτή την αμφίδρομη σχέση, υπάρχουν αρκετοί άλλοι παράγοντες που έπαιξαν τον ρόλο τους, από τον πατέρα μου και την ελληνική αστυνομία, μέχρι την ΕΥΠ (!) αλλά και την σχεδόν.. παροιμιώδη μανία μου να κρατάω αντικείμενα, έγγραφα και αποδείξεις που για τους περισσότερους είναι άχρηστα και βρίσκουν πάραυτα τη θέση τους στα σκουπίδια.
Φυσικά μια από τις βασικές πρωταγωνίστριες είναι και η ελληνική δικαιοσύνη, αυτή η οποία έγραψε το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας, συν το στρατοδικείο, το οποίο πρέπει να παραδεχτώ ότι υπήρξε απόλυτα φιλόξενο μαζί μου. Για να ολοκληρώσω αυτόν τον μικρό πρόλογο, πριν ξεκινήσω, να πω ότι αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται σε καμία περίπτωση σε στρατόκαυλους.
- διαβάστε στο oneman (ΕΔΩ) τη συνέχεια του κειμένου που υπογράφει ο Θανάσης Κρεκούκιας
