Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Είναι μια απ’ αυτές τις μέρες. Μια μέρα με καυγάδες στη Χαριλάου Τρικούπη και εντολή «έξωσης» στον Ξεκαλάκη. Όπου ενημερώθηκε ο πρώην γραμματεύς του Κόμματος (συγγνώμη του Κινήματος) ότι πρέπει να εγκαταλείψει το γραφείο του στη Χαριλάου Τρικούπη διότι δεν είναι πλέον γραμματέας. Κι απάντησε εκείνος ότι ως την ώρα που θα γίνει το συνέδριο αυτός είναι ο γραμματέας και δεν είναι κανένας άλλος και δεν βγαίνει απ’ την πόρτα δεν πα’ να του στείλουν το φάντασμα του Σάκη Καράγιωργα να..
τον κοπανήσει. Και κάπου εκεί μπήκε ο Σαλαγιάνης στη μέση με επιστολή-δυναμίτη κι έκλεισα εγώ τα’ αυτιά διότι όταν σκάνε τέτοιες επιστολές παθαίνω λαβύρινθο και πρέπει να τρέχω στον ΩΡΥΛΑ!
Μια τέτοια μέρα. Απ’ αυτές που βλαστημάς και κάθεσαι μια ώρα στο «Αερόστατο» στο Παγκράτι και ξύνεις την κεφάλα γιατί δεν έχεις θέμα να γράψεις. Αλλά υπάρχει Θεός, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Υπάρχει ο Θεός της Δημοσιογραφίας που φροντίζει ακόμη και τον πιο μπαγλαμά σχολιογράφο. Έσκασε μύτη φίλος στο Φούμπου κι έγραψε για το δημοσίευμα του BBC περί σύγχρονης Αθήνας και για τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Και βρήκα κι εγώ απασχόληση τάχα μου, να ρίξω στάχτη στα μάτια της εργοδοσίας.
Εν ολίγοις; Εν ολίγοις για να μην το κουράζουμε το θέμα, στην ιστοσελίδα του BBC, στον τομέα Κουλτούρα, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του Alastair Sooke, κριτικού τέχνης της εφημερίδας “Daily Telegraph”. Με τίτλο που τα λέει όλα χωρίς φλυαρίες: «Μπορεί η Αθήνα να γίνει η νέα πρωτεύουσα της τέχνης στην Ευρώπη;» Και υπότιτλο ανάλογο, όπου περιγράφεται το ταξίδι του Sooke στην πρωτεύουσα ως μια απόπειρα να αποκρυπτογραφήσει την επανεφεύρεση της πόλης.
Σε απλά ελληνικά, ήρθε ο άνθρωπος, βγήκε στο δρόμο, άνοιξε τα ματάκια του και τα αυτάκια του, μίλησε με κόσμο, είδε καταστάσεις και ιστορίες, πέρασε φυσικά κι απ’ τη Documenta που κυριαρχεί και θα κυριαρχεί για τους επόμενους μήνες στη ζωή της Αθήνας κι έβγαλε τα συμπεράσματά του. Ότι δηλαδή η πρωτεύουσα είναι φτωχιά, σκόρπια, βρώμικη και μπάχαλη, αλλά εμφανίζει και μια ζωντάνια μοναδική και μια ανάταση καλλιτεχνική πρωτοφανέρωτη και έναν δυναμισμό που σε παρασέρνει και μοιάζει με το Βερολίνο της δεκαετίας του ενενήντα που το κλαίνε οι πάντες σήμερα και το νοσταλγούν. Και φυσικά έφαγε θάψιμο ο άνθρωπος από τους υπέρμαχους της ευταξίας, της ευνομίας, της ορθότητος και της καθαριότητος. Όχι που θα γλύτωνε!
Αλλά δεν θα γλυτώσουν κι αυτοί από εμένα, κάτοικο Δακτυλίου και Δημότη Αθηνών. Γύρνα εδώ την κάμερα κι άκου με, να μην τα επαναλαμβάνω:
Η Αθήνα δεν ήταν ποτέ όμορφη. Και δεν θα γίνει ποτέ όμορφη. Είχαμε μια ευκαιρία πριν από εβδομήντα χρόνια και τη χάσαμε με την Αντιπαροχή. Και τα παραμυθάκια τύπου πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου είναι φτηνά κόλπα του real estate, που καμία σχέση δεν έχουν με τη ζωή και τον πόνο του άστεως.
Η Αθήνα ούτε ήταν ούτε θα γίνει όμορφη. Αλλά δεν έγινε και ψοφίμι σαν το Μανχάταν ή το κεντρικό Λονδίνο, που φιλοξενούν πλέον μόνο εκατομμυριούχους ή γόνους εκατομμυριούχων. Είναι μια πόλη αναβράζουσα και αφρώδης, είναι μια πόλη με κατοίκους ανήσυχους και υποψιασμένους, είναι μια πόλη ανοιχτή που υποδέχεται τους επισκέπτες της με ανοιχτή αγκάλη, είναι μια πόλη στην οποία ταιριάζει απόλυτα η αλήστου μνήμης φράση της Βάνας Μπάρμπα: Εδώ γίνονται πράγματα!
Και δεν είναι κοιμητήριο ή σανατόριο, όσο κι αν αγωνιούν κάποιες ψυχές περί τούτου…
- από το newpost.gr