Ο Σπαλιάρας είναι υπαρκτό πρόσωπο ή ρόλος;
Οι ξανθιές πώς διαχειρίζονται τη ρίζα στο ριάλιτι;
Ο άλλος με τους κοιλιακούς βγαίνει και σε παστέλ χρώματα;
Αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα ταλανίζουν την Ελλάδα του 2017. Κανένα πρόβλημα ώς εδώ, ο καθένας τη βρίσκει όπως γουστάρει κι αγαπά. Αλλωστε χειρότερο από το να βλέπεις Survivor είναι το κουνημένο δάχτυλο σε όποιον βλέπει Survivor. Εσύ, που εκείνη την ώρα ακούς «Les indes Galantes» του Rameau, μια σιχαμάρα σε πιάνει με των πληβείων τις απολαύσεις. Οταν όμως την απέχθειά σου την εκφράζεις ως μαντάμ Σουσού, τότε γίνεσαι πιο κιτς κι απ' ό,τι πολεμάς.
Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι τον τηλεοπτικό ταλιμπανισμό ο δρόμος είναι μακρύς. Μακρύς και πικραμένος. Γιατί εδώ υπάρχουν άνθρωποι που, αντί να παρακολουθούν χαλαρά ένα τηλεοπτικό.. προϊόν, πωρώνονται, στάζουν χολή, βρίζουν και καταριούνται. Και λογικά, κάποιοι απ' αυτούς είναι τα ίδια άτομα που νηστεύουν το λάδι και προσκυνούν τον Επιτάφιο. Ψόφος, καρκίνος κι αγάπη ολούθε.
Βέβαια, τα ίδια συνέβαιναν και παλιά. Τα πρώτα ριάλιτι καθήλωναν τηλεθεατές και ερήμωναν πόλεις. Η διαφορά έγκειται στη νοσηρότητα. Που υπήρχε, αλλά δεν εκφραζόταν. Και κάτι η κρίση, κάτι η απόγνωση, κάτι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βγήκε στον αφρό όλη η σκατίλα που κρύβουμε μέσα μας.
Και καλά εμείς. Εμείς λουζόμαστε την κοινωνία που φτιάξαμε. Τα παιδιά είναι το πρόβλημα. Αυτά τα παραζαλισμένα πλασματάκια, πιστά μας ακολουθούν στο μονοπάτι που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη. Ετσι τα μάθαμε. Να ζουν εκποιώντας ό,τι σπουδαίο και μεγάλο δεν διδάχτηκαν ποτέ. Κι αυτός ο τρόπος ζωής θεωρείται όχι μόνο φυσιολογικός αλλά και ο απολύτως ενδεδειγμένο.
Οσο για την Παιδεία, τι να σου κάνει ο δάσκαλος που πρέπει να ξεμπλέξει το κουβάρι μιας ακατάληπτης διδακτέας ύλης; Γιατί εδώ δεν συζητάμε να τους μάθει και πέντε πράγματα παραπάνω. Δεν προφταίνει ο άνθρωπος, η ώρα αναλώνεται στο περιττό και αποβάλλει ως ξένο σώμα το απαραίτητο. Μέχρι που το περιττό γίνεται απαραίτητο. Κι έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, καταντά ένας γραφικός Δον Κιχώτης που ξιφουλκεί με ανεμόμυλους. Εύκολους. Γρήγορους. Μιας χρήσεως. Αρα και ελκυστικούς.
Ο Σπαλιάρας είναι υπαρκτό πρόσωπο ή ρόλος;
Οι ξανθιές πώς διαχειρίζονται τη ρίζα στο ριάλιτι;
Ο άλλος με τους κοιλιακούς βγαίνει και σε παστέλ χρώματα;
Αυτά είναι εφόδια. Αυτό είναι το κιβώτιο ταχυτήτων που θα μαρσάρει το όχημα. Πιο κάτω. Και πιο κάτω. Και πιο κάτω. Κι έτσι και δεν έχεις πιάσει πάτο - μην ανησυχείς. Ολο και κάποιος θα σου δώσει το ύστατο λάκτισμα.
Και τότε το παιδί, το ευαίσθητο παιδί της εφηβείας, θα μπορεί ανεμπόδιστα να πληκτρολογεί ξεράσματα όπως εμείς. Και ποιος ξέρει; Αν τελικά τον πιάσει τον πολυπόθητο πάτο, τότε ο «δικός του» ίσως κερδίσει το έπαθλο. Για να ξεχαστεί μετά, για να χαθεί μετά σε έναν κόσμο που συρρικνώνεται. Εναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο μικρός και ρίχνει στα τσακίδια εκείνον τον «Μέγα» του ποιητή.
ΥΓ: Φοβάμαι.
- το κείμενο της Ελενας Ακρίτα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (01/4/2017)