Πριν από πενήντα χρόνια, αυτόν τον ανοιξιάτικο μήνα, η χούντα έβγαλε περίπατο τα τανκς και σε μια-δυο ώρες πήρε την εξουσία αυτής της χώρας, σχεδόν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, και την κράτησε εφτά ολόκληρα χρόνια. Μια ολόκληρη κοινοβουλευτική δημοκρατία και ένα πανίσχυρο παλάτι πέσανε σαν τραπουλόχαρτα.
Πώς εξηγείται αυτό; Και καλά οι θεσμοί, αλλά κι αυτός ο δημοκράτης λαός και η Αριστερά (ΕΔΑ τότε) που θα έπρεπε να κατέβουν στους δρόμους, προτίμησαν να μείνουν στο σπίτι τους και να κοιτάζουν τα τεκταινόμενα πίσω από τις γρίλιες. Μια παρέα φίλων, που είχαμε βρεθεί την ίδια μέρα για άλλο σκοπό, είπαμε να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας.
Η πόλη έρημη και σε όλα τα δημόσια κτίρια τανκς. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, από.. μόνοι μας, μια αντιστασιακή ομάδα, με την ελπίδα πως και άλλοι θα είχαν σκεφθεί σαν και μας και στην πορεία θα συναντιόμασταν. Σκέψη που δεν ήταν λάθος. Αλλά, δυστυχώς, δεν βρεθήκαμε.
Η ομάδα μας κατέληξε στο Πατριωτικό Μέτωπο, από παραπλάνηση. Δεν θέλαμε να έχουμε σχέση με το ΚΚΕ που βρισκόταν στο εξωτερικό, ούτε με την ΕΣΣΔ. Και όταν στο 3ο Δελτίο του Πατριωτικού Μετώπου, αν θυμάμαι καλά, υπήρχε η σαφής διευκρίνιση πως το κίνημά μας ήταν ανεξάρτητο, αυτό δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια.
Ηταν η αυθόρμητη παρέμβαση δύο συντακτών του δελτίου (Γ. Βότσης, Αρ. Μανωλάκος) που δημιούργησε πολλά προβλήματα. Αλλά εντούτοις αυτό ήταν το πνεύμα των ανθρώπων της Αριστεράς που ήθελαν να αντισταθούν στη χούντα, την περίοδο που το κόμμα (ΕΔΑ) ήταν άφαντο.
- διαβάστε τη συνέχεια στο efsyn.gr (ΕΔΩ)
