Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Σήμερα το είχα σκοπό να κάτσω να γράψω γι’ αυτό το λουλούδι τον Μακρόν. Που είναι πλέον αναγκασμένοι οι Γάλλοι να τον ψηφίσουν, για να μην τους κάτσει στο σβέρκο η Λεπέν. Και άνευ απροόπτου συγκλονιστικού θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας και θα δρομολογήσει «μεταρρυθμίσεις» που θα ξηλώσουν κατακτήσεις εργατικές και κοινωνικές αιώνων ολόκληρων. Από την εποχή της επανάστασης, για να το πω με κάπως μεγαλύτερη ακρίβεια και να καταλαβαινόμαστε. Διότι αυτό που θέλει να κάνει ο Μακρόν είναι αφενός να επισημοποιήσει (να μπετονάρει που θα.. έλεγε κι η Όλγα Τρέμη) την κοινωνία των δύο τρίτων και αφετέρου να προετοιμάσει το έδαφος για την κοινωνία του ενός τρίτου. Κι όποιος πρόλαβε ν’ ανέβει στο τραίνο, ανέβηκε…
Αλλά για ποιο λόγο να χαλάμε τις καρδιές μας παραμονή τριημέρου; Και γιατί να ασχολούμαι με έναν μπαγλαμά εξ εσπερίας, όταν μπορώ να πατσαβουριάσω τον απαστράπτοντα αστέρα της εγχώριας φιλελέ διανόησης;
- διαβάστε τη συνέχεια στο newpost (ΕΔΩ)
