Ο κόσμος που βολτάρει δίπλα από τον ασπρομάλλη ψαρά μοιάζει να μην υπάρχει για εκείνον. Ποια ανακούφιση βρίσκει σε τούτη τη μοναχική ασχολία; Τον βλέπω να τραβά πού και πού το καλάμι, λες και κάτι πολύ μεγάλο έχει τσιμπήσει, που απαιτεί προσοχή και δεξιοτεχνία. Αναρωτιέμαι αν έχει βάλει κάποιο.. ψάρι μέσα στον κουβά δίπλα του.
Οταν το γαλαζωπό μισοσκόταδο σκεπάζει τον ουρανό, καθαρίζει με υπομονή και σχολαστικότητα τα σύνεργά του και αποχωρεί με την απόλυτη επίγνωση του ανθρώπου που ξέρει πως είναι ο άρχοντας της προκυμαίας. Διακρίνω πια αμυδρά τη φιγούρα του και το υψωμένο καλάμι που ξεχωρίζει σαν κάποιο είδος σκήπτρου.
Μπορεί βέβαια έτσι να τον βλέπω εγώ. Εχω την εντύπωση πως μαζί του χάνεται και κάτι από τη γαλήνη του τοπίου. Σαν ένας αριστουργηματικός πίνακας από τον οποίο όμως λείπει ο κεντρικός πρωταγωνιστής.
Ή μήπως πρόκειται για την εικόνα ενός κόσμου που έχει αρχίσει να εξατμίζεται; Τον κόσμο που επιτρέπει τη χαλαρότητα του ψαρέματος, την πολύωρη ενασχόληση του επίμονου κηπουρού, τη σιωπηλή αφοσίωση του απαιτητικού αναγνώστη στο διάβασμα και άλλες απλές μοναχικές ασχολίες που μας γεμίζουν ευχαρίστηση.
Η καθημερινότητα απαιτεί γρήγορα αντανακλαστικά. Σαν να περπατάμε σε έναν δρόμο με αχινούς που πρέπει να προσέχουμε τα βήματά μας. Κοστίζει πολύ αυτή η εγρήγορση.
Ακόμα και στις διακοπές δεν σταματάμε να σκεφτόμαστε την επιστροφή πίσω στην πίεση. Μέσα στον δυνατό θόρυβο των ειδήσεων, στους καβγάδες των χρηστών του διαδικτύου, στους αναστατωμένους καιρούς, ψάχνουμε κάτι αισιόδοξο να πιαστούμε πριν τελειώσει η μέρα.
Σκέφτομαι τον επίμονο ψαρά της προκυμαίας. Ομολογώ ότι ζήλεψα την ολύμπια ηρεμία του. Εχω την αίσθηση ότι βγαίνει θριαμβευτής από την ομιχλώδη καθημερινότητα.
Αν ισχύει ότι ένα από τα στοιχειωδέστερα θεμέλια της ευτυχίας είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου και να αφιερώνεις χρόνο σε ό,τι σε ηρεμεί, τότε ίσως πρέπει να το βρούμε και να το προσπαθήσουμε. Και ας μη βοηθούν οι συνθήκες. Αλλωστε σε ιδανικές συνθήκες ίσως να μην το είχαμε και τόσο πολύ ανάγκη.
Κυριακή Μπεϊόγλου (efsyn)