Τι θέλω να πω; Εντάξει, η ποικιλία των κομμάτων, όπως της Διαμαντοπούλου και των λοιπών, που φιλοδοξούν και μπλα-μπλα-μπλα. Εντάξει, τα ήξεις αφήξεις, και τελικώς εν μνημονίω.. θνήξεις, του Παπανδρέου. Εντάξει ο εμφύλιος με τον Σταύρο, και η απόσταση του Σημίτη, που απαξίωσε τη διαδικασία με την τελευταία του συνέντευξη. Τώρα προέκυψε και ο διχασμός στον πυρήνα του ΠΑΣΟΚ. Γραμματέας Ξεκαλάκης, εναντίον προέδρου Φώφης. Και με τον Ξεκαλάκη και ο Ανδρουλάκης, και πλείστοι όσοι άλλοι. Μαλλιά κουβάρια μεταξύ «δούρειων ίππων» και «Ερντογάν». Οι χαρακτηρισμοί δικοί τους.
Κι αν προσπαθήσεις να βρεις τι τους χωρίζει, θα σε πιάσει πονοκέφαλος. Γιατί πρώτο βήμα τούτο και δεύτερο το άλλο, γιατί τόσοι κι όχι καμπόσοι. Σανσκριτικά. Που προφανώς κάτι σημαίνουν για τους παροικούντες. Για τον πολύ κόσμο, όμως -και δεν φταίει ο κόσμος γι’ αυτό- η υπόθεση μιζεριάζει επί της διαδικασίας. Και άρα επί της καρέκλας. Έτσι εξάλλου αλληλοκατηγορούνται. Και ακριβώς στον ίδιο βάλτο βούλιαξε, αν θυμάστε, και το προξενιό με τον Σταύρο και το Ποτάμι του. Υπέρ της ενότητας όλοι, αλλά διχασμός για το πώς θα φτάσουν εκεί. Και ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Όταν φτάσουν.
Είναι θλιβερό το θέαμα, ό, τι κι αν πεις. Ακόμα πληρώνουν τις αμαρτίες τους, τον γάμο με τη σκληρή Δεξιά του Σαμαρά, τα ανώμαλα με ποιον θα πάνε, και ποιον θα αφήσουν. Διότι, όπως κι αν ονομαστεί η παράταξή τους, βήμα δεν πρόκειται να κάνει, αν δεν έχει καθαρό οδικό χάρτη. Όσο μάλιστα χαϊδεύονται με τη Δεξιά -να φύγει αυτή η κυβέρνηση, δήλωσαν πρόσφατα από κοινού Κυριάκος και Φώφη- τόσο θα φουντώνει ο καυγάς. Αλλά και η εντύπωση ότι είναι για το πάπλωμα...
Θανάσης Καρτερός (Αυγή)
