Γράφει ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης
Ενα αντιλαϊκό αφήγημα απαιτεί και τα σκιάχτρα του. Από την αρχή της κρίσης και του πρώτου Μνημονίου με έξυπνο τρόπο στοχοποιήθηκε το «τέρας» του Δημοσίου. Λογικό. Ηταν ο εύκολος στόχος από τη μια. Από την άλλη, τα μεταπολιτευτικά χρόνια συσσώρευσαν όντως στρεβλώσεις, υπερβολές και συμπεριφορές που όλοι ξέρουμε και έχουμε βιώσει. Σε μια χώρα όμως όπου μεγάλο μέρος των βασικών λειτουργιών περνάει από το κράτος, απαιτείται προσοχή όταν μιλάμε για το Δημόσιο. Ο εξορθολογισμός του για παράδειγμα θα μπορούσε να έχει στο κέντρο του τον καλύτερο επιμερισμό των υπηρεσιών και των υπαλλήλων. Και όχι διάφορες υστερικές κραυγές του τύπου «απολύστε τους». Παρεμπιπτόντως, οι κραυγές συνήθως προέρχονται από αυτούς που.. με την πρώτη ευκαιρία επισημαίνουν τις ελλείψεις σε δημοσίους υπαλλήλους μόλις ξεσπάσει πυρκαγιά πέριξ του εξοχικού τους.
Και ατυχώς, όσοι μισούν το Δημόσιο με πρόσημο ανθρωποφαγίας, από προχθές έχουν όλο και λιγότερα επιχειρήματα. Η γαλλική εφημερίδα «Le Parisien» δημοσίευσε ορισμένα στοιχεία για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων σε μια σειρά από χώρες. Τον μικρότερο δημόσιο τομέα λοιπόν διαθέτει η Ιαπωνία, με 6,7% του ενεργού πληθυσμού και ακολουθεί η Ελλάδα με 7,9%! Από εκεί και πέρα, η Γερμανία είναι στο 9,6%, η Ισπανία στο 12,3%, η Ιταλία στο 14,3%. οι ΗΠΑ με 14,6%, η Μεγάλη Βρετανία με 17,4% και η Γαλλία στο 21,9%.
Γιατί όμως, κι ενώ τα στοιχεία συνεχώς διαψεύδουν τους κήρυκες της αναγκαιότητας ενός «μικρότερου Δημοσίου», αυτοί μονίμως επανέρχονται; Είναι ελλιπή τα δεδομένα που έχουν οι διάφοροι κήνσορες; Μα τα δεδομένα είναι αδιάψευστα. Και προς χρήση όλων. Είναι κάτι βαθύτερο. Το αφήγημα της αριστείας (ή ολιγαρχίας) και του ευέλικτου κράτους διατυπώνεται συνήθως από δυνάμεις που απλώς διεκδικούν το κράτος, όχι τον μετασχηματισμό του. Οι ίδιοι ανέπτυξαν αυτά τα χρόνια και μια αντίθεση μεταξύ δημόσιου κα ιδιωτικού. Και βέβαια, επιχειρηματολογούσαν για μικρότερο Δημόσιο παραγνωρίζοντας πως αυτό ακριβώς θα βύθιζε στο τέλμα και τον ιδιωτικό τομέα. Αν απολύσεις τον δημόσιο υπάλληλο, ποιος θα ψωνίζει στο μαγαζί της γειτονιάς του; Στοιχειώδες κύριε Γουότσον.
- από τη στήλη «Αριστερά της Εδέμ» / εφημερίδα Τα Νέα (06-4-2017)
Ενα αντιλαϊκό αφήγημα απαιτεί και τα σκιάχτρα του. Από την αρχή της κρίσης και του πρώτου Μνημονίου με έξυπνο τρόπο στοχοποιήθηκε το «τέρας» του Δημοσίου. Λογικό. Ηταν ο εύκολος στόχος από τη μια. Από την άλλη, τα μεταπολιτευτικά χρόνια συσσώρευσαν όντως στρεβλώσεις, υπερβολές και συμπεριφορές που όλοι ξέρουμε και έχουμε βιώσει. Σε μια χώρα όμως όπου μεγάλο μέρος των βασικών λειτουργιών περνάει από το κράτος, απαιτείται προσοχή όταν μιλάμε για το Δημόσιο. Ο εξορθολογισμός του για παράδειγμα θα μπορούσε να έχει στο κέντρο του τον καλύτερο επιμερισμό των υπηρεσιών και των υπαλλήλων. Και όχι διάφορες υστερικές κραυγές του τύπου «απολύστε τους». Παρεμπιπτόντως, οι κραυγές συνήθως προέρχονται από αυτούς που.. με την πρώτη ευκαιρία επισημαίνουν τις ελλείψεις σε δημοσίους υπαλλήλους μόλις ξεσπάσει πυρκαγιά πέριξ του εξοχικού τους.
Και ατυχώς, όσοι μισούν το Δημόσιο με πρόσημο ανθρωποφαγίας, από προχθές έχουν όλο και λιγότερα επιχειρήματα. Η γαλλική εφημερίδα «Le Parisien» δημοσίευσε ορισμένα στοιχεία για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων σε μια σειρά από χώρες. Τον μικρότερο δημόσιο τομέα λοιπόν διαθέτει η Ιαπωνία, με 6,7% του ενεργού πληθυσμού και ακολουθεί η Ελλάδα με 7,9%! Από εκεί και πέρα, η Γερμανία είναι στο 9,6%, η Ισπανία στο 12,3%, η Ιταλία στο 14,3%. οι ΗΠΑ με 14,6%, η Μεγάλη Βρετανία με 17,4% και η Γαλλία στο 21,9%.
Γιατί όμως, κι ενώ τα στοιχεία συνεχώς διαψεύδουν τους κήρυκες της αναγκαιότητας ενός «μικρότερου Δημοσίου», αυτοί μονίμως επανέρχονται; Είναι ελλιπή τα δεδομένα που έχουν οι διάφοροι κήνσορες; Μα τα δεδομένα είναι αδιάψευστα. Και προς χρήση όλων. Είναι κάτι βαθύτερο. Το αφήγημα της αριστείας (ή ολιγαρχίας) και του ευέλικτου κράτους διατυπώνεται συνήθως από δυνάμεις που απλώς διεκδικούν το κράτος, όχι τον μετασχηματισμό του. Οι ίδιοι ανέπτυξαν αυτά τα χρόνια και μια αντίθεση μεταξύ δημόσιου κα ιδιωτικού. Και βέβαια, επιχειρηματολογούσαν για μικρότερο Δημόσιο παραγνωρίζοντας πως αυτό ακριβώς θα βύθιζε στο τέλμα και τον ιδιωτικό τομέα. Αν απολύσεις τον δημόσιο υπάλληλο, ποιος θα ψωνίζει στο μαγαζί της γειτονιάς του; Στοιχειώδες κύριε Γουότσον.
- από τη στήλη «Αριστερά της Εδέμ» / εφημερίδα Τα Νέα (06-4-2017)