Αυτό που απομένει λοιπόν—και όσο η κατ ευφημισμό διαπραγμάτευση συνεχίζεται- είναι πότε η ελληνική κυβέρνηση θα αποδεχτεί τα τρέχοντα αιτήματα των δανειστών. Δηλαδή: Μειώσεις.. συντάξεων, ξεπούλημα ΔΕΗ, πρωτογενή πλεονάσματα (δηλαδή κι άλλο ψαλίδι στις δαπάνες για υγεία παιδεία κλπ).
Η εν λόγω «διαπραγμάτευση» θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι εξελίσσεται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο: πρόκειται για το πλαίσιο που οι κυβερνήσεις από το 2010 έχουν αποδεχτεί με τα μνημόνια που έχουν ψηφίσει και τις δανεικές συμβάσεις που έχουν συνάψει. Στις γενικές τους γραμμές αυτές οι υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί από την ελληνική πλευρά συνεπάγονται: το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και περιστολές δαπανών έτσι ώστε να μαζεύεται χρήμα για τα ταμεία των δανειστών.
Η πλήρης αδυναμία κινήσεων της ελληνικής πλευράς, εξασφαλίζεται από τον έλεγχο της «ρευστότητας» από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα των δανειστών. Με άλλα λόγια, αν η ελληνική πλευρά δεν ικανοποιήσει απόλυτα τις απαιτήσεις τους, οι δανειστές μπορούν να «εξαφανίσουν» το χρήμα…
Το μόνο, λοιπόν, που διαπραγματεύεται η ελληνική κυβέρνηση, είναι ο ρυθμός της ικανοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών και της πολιτικής φθοράς που η ίδια υφίσταται κάθε φορά που συμφωνεί με την υλοποίηση μέτρων που οδηγούν την χώρα ολοένα και βαθύτερα στο χάος.
Κατά τα λοιπά, αν κάτι απομένει προς διαπραγμάτευση, αυτό έχει να κάνει με μια κατά κύριο λόγο εσωτερική συζήτηση για να απαντηθεί ένα και μοναδικό ερώτημα: αυτό είναι – τελικά- το πλαίσιο ύπαρξης της χώρας;
ΥΓ. Oι κυβερνώντες αλλά και αυτοί που λιγουρεύονται κυβερνητικές καρέκλες προφανώς έχουν απαντήσει ότι είναι ικανοποιημένοι με το ρόλο του «επιστάτη» και γλύφουν τα αφεντικά- δανειστές ολημερίς και ολονυχτίς…
Δημήτρης Μηλάκας (fb)