Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κάθομαι εγώ τώρα με τον πονόδοντο να με κοπανάει και ψάχνω να βρω θέματα για να γράψω. Λοιπόν, έχουμε προοπτική ένταξης Στάθη Παναγούλη στη Δημοκρατική Συμπαράταξη (οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε που λέει κι ο Τόλης Βοσκόπουλος), έχουμε «αμαρτωλές» χρηματοδοτήσεις ΜΚΟ (πήρε λεφτά η «Εταιρεία για την ανεξιθρησκία, ευημερία και ανάπτυξη των λαών», αν έχετε Θεό!), έχουμε πλάκωμα μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ γιατί η ΑΡΑΣ πάει να κλέψει την φοιτητική πελατεία των ΕΑΑΚ (ή τα ΕΑΑΚ πάνε να κλέψουν την πελατεία της ΑΡΑΣ, δεν το κατάλαβα καλά…),
εν ολίγοις είμαστε στην ξέρα και στην άπνοια που λέει κι ο μέγας φιλόσοφος της βουκολικής ζωής Ζωρζ Πιλαλί.
Οπότε ας πάμε σε κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει άσχετο. Πάμε στα παιδιά του Πειραιά, όχι επειδή κέρδισε χτες ο Ολυμπιακός την Εφές και σπεύδει σούμπιτος για Final Four, αλλά διότι το μεγάλο λιμάνι είναι η νούμερο ένα επένδυση των Κινέζων στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Μια ζώνη ένας δρόμος». Αυτό το κόλπο που φέρνει την κινεζική παρουσία στη Μεσόγειο και αναδεικνύει το Πεκίνο σε μία μοντέρνα Βενετία του καιρού μας. Ξεκινώντας από τις εμπορικές δραστηριότητες και καταλήγοντας κάποια στιγμή στο μέλλον σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις τύπου αμερικάνικων, βρετανικών και λοιπών βάσεων ανά την υφήλιο.
Τους θυμάμαι τους Κινέζους, αμέσως μετά απ’ τις εκλογές του Ιανουαρίου το 2015. Καθόμασταν και ξεροσταλιάζαμε μέσα στο παγωμένο πρωινό έξω απ’ του Μαξίμου και περιμέναμε να έρθει ο Σουλτς για να κουβεντιάσει με τον Τσίπρα. Και ξαφνικά, ένα τέταρτο πριν από το ραντεβού Αλέξη-Μάρτιν, σκάσανε τρεις Κινέζοι γραφειοκράτες και μπουκάρανε επί τόπου στο Μέγαρο. Μπήκαν, τα είπαν, βγήκαν, γεια σας παλικάρια. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις ποιος είναι της δουλειάς και ποιος είναι για κάνα καρτούτσο στο πλησιέστερο ταβερνείο…
Αυτές
είναι σοβαρές μπίζνες παιδιά, πράγμα που δείχνει και ο χάρτης του
“Currier International” (κάντε κλικ για μεγέθυνση) που παραθέτω σήμερα. Εκεί φαίνεται ότι ο
Πειραιάς είναι το νούμερο ένα καϊνάρι στην αναπτυξιακή στρατηγική τους
ανά την Ευρώπη και λεφτά έχουν χώσει στα μέρη μας και λεφτά θα δώσουνε
κι άλλα. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί μας χρειάζονται. Γιατί είναι
το «Μαργαριτάρι της Μεσογείου», όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Κινέζος
πρωθυπουργός Λι Κετσιάν. Και μην ξεχνάμε πως όταν έσκασε η κρίση στη
Λιβύη, σώθηκαν μέσω Ελλάδος καμιά σαρανταριά χιλιάδες Κινέζοι που θα
βλέπανε τα ραδίκια ανάποδα.Τα γράφω όλα αυτά και σκέφτομαι ότι πρέπει να δώσουμε έναν πόντο, ένα τόσο δα ποντάκι στον Κώστα Καραμανλή. Τα μύρια όσα άκουσε την επαύριο της συνέντευξης Σημίτη από το υπηρετικό προσωπικό του πρώην πρωθυπουργού και τις παραφυάδες του. Και δεν θα έρθω εδώ να υπερασπιστώ τις πολιτικές του, κοινωνικές ή οικονομικές. Πολύ δεξιές ήταν για τα γούστα μου και τις ιδέες μου. Αλλά μερικές φορές πρέπει να αναγνωρίζει κανείς κάποια πράγματα και η ιδέα του να ντιλάρει με τους Κινέζους για τον Πειραιά αποδεικνύεται εξαιρετικά επιτυχημένη. Και θα φέρνει φράγκα στην πατρίδα για πολλά, πάρα πολλά έτη. Σε αντίθεση με κάτι έργα Ολυμπιακά, που φέρνουν εδώ και χρόνια μόνο πονοκεφάλους. Θα μου πείτε καλύτερα δεν θα ήταν το κράτος να προωθεί την ανάπτυξη και να μην κρεμόμαστε από τους αλλοδαπούς; Θα σας απαντήσω ότι έχετε απόλυτο δίκιο. Αρκεί ο Ρούλης να εγκαταλείψει τη «μπέμπα» κι ο Φίφης να πληρώσει τους φόρους του. Μπορούν;
Υ.Γ.: Περισσότερα για το κινεζικό στόρι του Πειραιά, θα βρείτε στη σημερινή «Εφημερίδα των Συντακτών», στο εξόχως κατατοπιστικό άρθρο «Η Κίνα και η Μεσόγειος» της καθηγήτριας Έλενας Αβραμίδου.
- από το newpost.gr
