Γράφει ο Διονύσης Βραϊμάκης* Δεν έχω δει Survivor ούτε τώρα ούτε ποτέ. Και όταν το είπα σε κάποιον, μου σύστησε να με πάω σε ψυχαναλυτή. Παρ' όλα αυτά, νιώθω ότι το Survivor με πολιορκεί καθημερινά και μερικώς με έχει αλώσει –φυσικά όχι όπως έχει αλώσει το 60% και βάλε των Ελλήνων τηλεθεατών που το καταβροχθίζουν με βουλιμία σε τεράστιες μερίδες τροφικής τοξίνης.
Δεν βλέπω Survivor, αλλά μου το θυμίζουν όταν σκουντουφλάω:
** σε λινκ του ίντερνετ (που δεν ανοίγω),
** σε σελίδες εντύπων (που προσπερνώ),
** σε ραδιοφωνικές αναφορές (που δεν θα ήθελα να ακούσω).
Και πολλοί μιλούν, γράφουν, αναρτούν για κάποιους Έλληνες που στον μακρινό..
Άγιο Δομίνικο παίζουν πραγματικό ξύλο, αλληλοκαρφώνονται, αλληλομισούνται, λιμοκτονούν, δοκιμάζονται, εκτίθενται.
Γι’ αυτό λέω ότι το Survivor φτάνει σε εμένα υποδόρια, εξ αντανακλάσεως, σαν τη δέσμη φωτός που πέφτει στη γυαλιστερή επιφάνεια και αλλάζει κατεύθυνση. Ή, για να το πω αλλιώς, σαν τις τοξίνες που εισβάλλουν στον άνθρωπο (όσο και να προφυλάσσεται) μέσα από την τροφική αλυσίδα. Χωρίς να το θέλει, χωρίς να το επιδιώκει και κάνοντας ό,τι μπορεί για να τις αποφύγει.
Από όλες αυτές τις προσλαμβάνουσες –ίντερνετ, έντυπα, ραδιόφωνο, αλλά και από συζητήσεις γύρω μου– έχω πεισθεί ότι το Survivor είναι ένα ακόμα από εκείνα τα ριάλιτι που χρόνια τώρα έγιναν τηλεοπτικό ίζημα, με την πολλή αηδία που καθιζάνει ΚΑΙ (αλλά όχι μόνο) στην ελληνική τηλεόραση από τις αρχές του 21ου αιώνα με την εισβολή του διαβόητου Big Brother.
Αυτοί που σκαρφίστηκαν και φτιάχνουν τα σκληρά ριάλιτι (αλλά και κάποια «αθώα») έχουν πρόθεση να εξευτελίσουν ανθρώπους που με τη σειρά τους έχουν διάθεση να εξευτελιστούν. Και όλοι μαζί κάνουν γιουρούσια στην κρανιακή κάψα ενός κοινού που από την πλευρά του ψάχνει –υποσυνείδητα πιστεύω– στην τηλεόραση δυνατές δόσεις λήθης για να ξεχάσει όλον εκείνον τον εσμό που έκανε τον βίο του ένα ριάλιτι προβλημάτων. Και αυτό στην πραγματική ζωή, εκεί όπου κόσμος και κοσμάκης δίνει τον δικό του αγώνα επιβίωσης, το δικό του survivor –καθόλου εικονικής αλλά απόλυτα υπαρκτής πραγματικότητας.
Όσο για την τηλεόραση (θα το ξαναπώ: όχι μόνο την ελληνική και όχι μόνο τώρα), αρέσκεται να τρέφεται από την αηδία. Και έχει μια ζωτική γονιδιακή ικανότητα να μυρίζεται από μακριά τη χαζομάρα, όπως ο καρχαρίας το αίμα. Και να επιτίθεται.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ: Την προπερασμένη εβδομάδα έφυγε ο Δημήτρης, χθες ο Ντένης. Ο δημοσιογραφικός μας περίγυρος αφαιμάσσεται από την κρίση, αφαιμάσσεται και από τους πρόωρους θανάτους. Καλό κατευόδιο στον δρόμο των άυλων, Δημήτρη Πιτέρη και Ντένη Τζαννάτο.
*το κείμενο του Διον. Βραϊμάκη δημοσιεύεται στη Live Sport της Τετάρτης
(πηγή: harddog-sport)
