Κανείς δεν βλέπει «Survivor», όπως κανείς δεν έχει ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ παλιά ή ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα, κανείς δεν έβλεπε ποτέ «Λάμψη» και «Καλημέρα Ζωή», ουδέποτε κανείς δεν έπαιξε ό,τι είχε και δεν είχε στο Χρηματιστήριο και προς Θεού ούτε ένας δεν έχει πάρει τηλέφωνο σε ροζ γραμμές «090». Και τώρα, αφού «απεταξάμην τον Σατανά» μπορούμε να πάμε παρακάτω με τη συνείδησή μας ήσυχη, με την απορία πώς διάολο κάνει 50 και 60% ένα πρόγραμμα όπου κανείς δεν το βλέπει...
«Γιατί ασχολείστε με προϊόντα υποκουλτούρας»; «Ποιος κάθεται και βλέπει αυτά τα τηλε-σκουπίδια»; «Μας έχετε πρήξει με το Survivor». «Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Ελλάδα που δεν το έχει δει ποτέ». Σίγουρα κάπου τα έχετε ακούσει και διαβάσει τα παραπάνω, σε μια παρέα,..
στα social media, στο λεωφορείο δίπλα σας ή από κανέναν «κουλτουριάρη» ραδιοφωνιτζή, που κατακεραυνώνει την ηθική κατάπτωση που κυριαρχεί στις μέρες μας.
Η προφανής απάντηση είναι «χεστήκαμε αν το βλέπεις» ή «ναααα κι αν σ' αρέσει, ναααα κι αν δεν σ' αρέσει», αλλά ποιο το νόημα; Ο καθένας έχει το ελεύθερο να επιλέγει τι θέλει να βλέπει και τι όχι, ο καθένας μπορεί να κράζει ό,τι θέλει και να κάθεται «κρυφά» και «ένοχα» σπίτι μόνος του και να το βλέπει και μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του ανθρώπου είναι το τηλεκοντρόλ: δεν σου αρέσει αυτό που παίζει; Πατάς το κουμπί και αλλάζεις κανάλι ή πατάς το κόκκινο κουμπί και την κλείνεις. Ευτυχώς οι εποχές που είχαμε μόνο ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Το Survivor είναι εύπεπτο, είναι διασκεδαστικό και είναι χαλαρωτικό. Έχει όλο το πακέτο «κακουχία - ξεκατίνιασμα - ρουφιανιά - ίντριγκα - πόνος - δάκρυ - χαρά». Έχει ωραία κορίτσια και ωραία αγόρια. Έχει διάσημους, ανθυποσελέμπριτις και ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν γίνει πλέον πασίγνωστοι - θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς στο νησί. Έχει ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές, ηθοποιούς και personal trainers, Κινέζο και πρώην μισθοφόρο, μάνατζερ ράγκμπι και τηλεοπτικούς «αστέρες». Έχει απ' όλα στη σωστή δοσολογία - γι' αυτό είναι ένα προϊόν πετυχημένο.
Κυρίως, σε μια εποχή δύσκολη για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι κάτι που ξελαμπικάρει το μυαλό. Φτάνει το βράδυ, έχεις φάει όλη τη χλαπάτσα από όλη τη μέρα, στο μυαλό σου κάνουν πάρτυ οι σκοτούρες και οι σκέψεις για το πώς θα πληρώσεις αύριο τον τάδε λογαριασμό ή τη δείνα εισφορά και θες απλά να καθίσεις στον καναπέ και να «σβήσεις», να βάλεις το μυαλό σου σε «power save». Και το «Survivor» κάνει ακριβώς αυτό: δεν σε προβληματίζει, δεν σε αγχώνει, δεν σε τσιτώνει, δεν σε φορτώνει με έξτρα σκέψεις. «Μα τρεις και τέσσερις ώρες;» Και πέντε να ήταν, πάλι θα το βλέπαμε με άγρια χαρά. «Μα τόσες μέρες την εβδομάδα»; Μπαίνει ακόμα μια στο μενού, η Πέμπτη. «Μα έχει μπάλες εκείνη τη μέρα». Γι' αυτό έχουμε δυο τηλεοράσεις σπίτι, για να βλέπει ο καθένας ό,τι του κάνει κέφι.
Bonus tip: το μεγαλύτερο γλέντι κάθε φορά που έχει «Survivor», γίνεται κατά τη διάρκεια του κάθε επεισοδίου ή στα διαφημιστικά διαλείμματα στα social media. Ατάκες, memes, βιντεάκια, μέχρι και «ανάλυση Παναγιώτη Βαρούχα» είχαμε σχεδόν ταυτόχρονα με τον αγώνα ποδοσφαίρου πάνω στην άμμο. Κάτι που δείχνει ότι αυτοί που βλέπουν περνάνε καλά. Προφανώς δεν γίνονται «καλύτεροι άνθρωποι» και «δεν τους μένει κάτι». Αλλά σίγουρα διασκεδάζουν και περνάνε καλά και γελάνε και μοιράζονται ατάκες και αστεία και πράγματα με άλλους ανθρώπους. Υπάρχει κανένας λόγος στην τελική να αισθανόμαστε τύψεις ή ενοχές ή να απολογούμαστε επειδή περνάμε καλά με ένα τηλεοπτικό προϊόν;
- koolnews / editorial
- διαβάστε κι αυτό: To Survivor μας πολιορκεί
