Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κάθομαι εγώ τώρα και διαβάζω για τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις την Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας, λόγω του 6ου Ημιμαραθώνιου που οργανώνει ο ΣΕΓΑΣ:
Η εκκίνηση του Αγώνα Δρόμου των 3 χιλιομέτρων δίνεται επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας και οι δρομείς τερματίζουν επί της Λ. Αμαλίας μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Η εκκίνηση του Αγώνα Δρόμου των 5 χιλιομέτρων δίνεται στην Πλατεία Συντάγματος και οι αθλητές τερματίζουν επί της Λεωφόρου Αμαλίας μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Η εκκίνηση του Αγώνα 1000 μέτρων δίνεται από το ύψος της διασταύρωσης της οδού Ριζάρη.. με τη Βασιλίσσης Σοφίας, με κατεύθυνση προς τη Λεωφόρο Αμαλίας και τερματισμό μπροστά στην Πλατεία Συντάγματος.
Και βγάζω καπνούς! Όχι μόνο γιατί δεν αντέχω άλλο με την κατάληψη των οδών από τους πάσης φύσεως τρεχαλατζήδες, αλλά και γιατί με κουράζει όλη αυτή η φιλολογία ότι πρέπει να γίνουμε δρομείς μπας και γίνουμε ακολούθως καλύτεροι άνθρωποι. Περισσότερο σε θρησκεία, σε μαγγανεία και σε δοξασία μου φέρνει παρά σε απόπειρα μπας και καταφέρουμε να πετύχουμε σωματική ευεξία και να φτιάξουμε κορμί.
Ναι, ναι, ξέρω, έχω πάει σχολείο κι έχω διδαχθεί κι εγώ το παραμυθάκι με το υγιή νου σε σώμα υγιές. Θα μου επιτρέψετε ωστόσο να το ερμηνεύσω λίγο αλλιώς από τους δικτάτορες της θετικής ενέργειας και να πω ότι κατά τη γνώμη μου δεν ζητάει κορμί αλφάδι για να μην είσαι στόκος. Κατά τη γνώμη μου λέει ότι καλό είναι να τα έχεις και τα δύο για να λειτουργήσεις εκατό και τοις εκατό και τσίτα τελείως και στο όριο των δυνατοτήτων σου. Αλλά και να μην τα καταφέρεις, δεν έγινε και τίποτα ρε αδερφέ. Κοίτα τον Στήβεν Χόκινγκ και κατάλαβέ το. Μπορείς να κάνεις σκέψεις υγιείς (για να μην πω μεγαλοφυείς), ακόμη κι αν τραβάς μεγάλο κουπί με το σώμα σου.
Πάμε παρακάτω όμως. Πάμε σε ένα απόσπασμα ύμνου για τους μαραθώνιους και τους δρομείς και τις δοξασίες τους. Το είχε γράψει προ μηνών μια καλή μου φίλη, δεν την δίνω εδώ γιατί την αγαπώ. Αλλά οι καπνοί εξακολουθούν να βγαίνουν όταν διαβάζω φράσεις όπως οι κάτωθι:
«Ένα κίνημα που δεν έβγαλε μόνο τους ανθρώπους στο δρόμο και μόνο για μια μέρα. Από το 2011 και έπειτα αλλάζει συνειδήσεις, δραστηριοποιεί το κοινωνικό σύνολο, στηρίζει ευπαθείς ομάδες και πάνω από όλα κάνει άτομα όλων των ηλικιών να αισιοδοξούν, επενδύοντας και εξελίσσοντας πρώτα τον εαυτό τους κι εν συνεχεία το ρόλο τους στο κοινωνικό σύνολο.»Σόρι, αλλά όπως το βλέπω εγώ, το κίνημα που από το 2011 έβγαλε κόσμο στο δρόμο και άλλαξε συνειδήσεις δεν ήταν το κίνημα των Δρομέων αλλά το κίνημα των Αγανακτισμένων. Αυτοί δραστηριοποίησαν το κοινωνικό σύνολο, αυτοί έκαναν άτομα όλων των ηλικιών να αποκτήσουν ξανά την ελάχιστη αισιοδοξία, αυτοί επένδυσαν πρώτα στο κοινωνικό σύνολο και ύστερα στην ατομικότητά τους. Εντάξει δεν στηρίξανε ευπαθείς ομάδες, αλλά κι αυτό μέσα από σπόνσορες έγινε στις κάθε είδους τρεχάλες. Και οι σπόνσορες κάποιο φως είδανε κι αυτοί…
Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι και για να μη μακρηγορούμε παράγινε πια η μανία με τους Μαραθώνιους. Και με την φιλοσοφία της ευεξίας, επίσης. Μια εκδήλωση είναι με πολύ κόσμο, χαίρονται οι άνθρωποι, διασκεδάζουν, το γλεντάνε. Ένα μεγάλο πάρτι δηλαδή, που θα μπορεί να στηθεί με δέκα, είκοσι, εκατό άλλες αφορμές. Μπράβο τους και ο Θεός να τους έχει καλά. Το να ιδεολογικοποιούμε όμως όλη αυτή την ιστορία και να της προσδίδουμε μαγικές και θαυματουργές ιδιότητες είναι λίγο σόλοικο. Και ταιριάζει περισσότερο σε λωτοφάγους, παρά σε σκεπτόμενους πολίτες…
Υ.Γ.: Ναι, το είδα ότι στον αγώνα δρόμου των 1.000 μέτρων θα συμμετέχουν παιδιά και ΑΜΕΑ. Έξυπνες είναι οι συναισθηματικές πιέσεις, αλλά δεν αλλάζω γνώμη.
- από το newpost