Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Σε ηλικία 88 ετών αποδήμησε εις Κύριον ο πρύτανης του αμερικάνικου ρεπορταζ. Για τον Τζίμι Μπρέσλιν ο λόγος, πολυβραβευμένο δημοσιογράφο (φυσικά είχε τιμηθεί και με Πούλιτζερ) που έμεινε στην ιστορία για το αμίμητο στυλ του, την μαχητικότητά του, την αγωνία του να υπερασπιστεί τους φτωχούς και τους αδυνάτους. Με σχεδόν εβδομήντα χρόνια στο κουρμπέτι, πάντα στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη, ένας πραγματικός σκλάβος του ημερήσιου κυνηγητού και των εφημερίδων που τις περιέγραψε ως την προσωπική του ηρωίνη.
Δεν ήταν λίγοι όσοι χαρακτήριζαν τον Μπρέσλιν ως πρωτεργάτη της «νέας δημοσιογραφίας» (new journalism), αν και ο ίδιος απέρριπτε την συγκεκριμένη στάμπα μιλώντας για απλό δανεισμό στοιχείων από την λογοτεχνία. Και δεν παρέλειπε ποτέ να υπογραμμίζει πόσα χρώσταγε στην ιδιόλεκτο της.. αθλητικής δημοσιογραφίας και των αρθρογράφων της. «Ξεχάστε το μπουλούκι που περιβάλλει τους νικητές», συνήθιζε να λέει, «και τρέξτε στο ντουλάπι του χαμένου. Από εκεί θα βγει το ρεπορτάζ. Εκεί θα βρείτε τον νεκροθάφτη σας.»
Η τελευταία του φράση έχει μεγάλη σημασία, καθώς την πρώτη του επαφή με τη διασημότητα την είχε ο Μπρέσλιν το 1963, με αφορμή τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι. Τότε λοιπόν, έβαλε τα γυαλιά σε όλους τους συναδέλφους του. Ο τρόπος; Αντί να τρέχει σε εισαγγελίες, αστυνομίες, νοσοκομεία όπως όλοι οι υπόλοιποι ρεπόρτερ, ο Μπρέσλιν πήγε στο Αρλινγκτον. Στο Εθνικό Κοιμητήριο των ΗΠΑ.
«Μα τι δουλειά είχε εκεί;» θα ρωτήσουν οι πιο υποψιασμένοι αναγνώστες και αναγνώστριες. Πήγε να μιλήσει με το νεκροθάφτη, θα σας απαντήσω. Με τον Κλίφτον Πόλαρντ, τον άνθρωπο που ανέβηκε στον εκσκαφέα του και έσκαψε τον τάφο του προέδρου. Κυριακή πρωί πρωί, εκτάκτως. Αλλά το περίμενε, είχε ακούσει τις ειδήσεις και ήταν έτοιμος.
Ο Μπρέσλιν πήρε τα ποδαράκια του και πήγε ως το Αρλινγκτον να του μιλήσει. «Ήταν καλός άνθρωπος ο Κένεντι» του είπε ο Πόλαρντ. «Και τώρα θα έρθουνε και θα τον χώσουνε σ' αυτόν τον τάφο, που μόλις έσκαψα. Ξέρεις κάτι; Είναι τιμή για μένα να το κάνω αυτό το πράγμα...» συνέχισε. Ο Κλίφτον Πόλαρντ, ετών 42, αδύνατος, με μουστάκι, γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ και υπηρέτησε ευδοκίμως στη Βιρμανία κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χειριστής εκσκαφέα με αμοιβή 3,01 δολάρια την ώρα.
Αφού έσκαψε τον προεδρικό τάφο, ο Πόλαρντ συνέχισε να δουλεύει σε άλλο τομέα του κοιμητηρίου. Δεν παρέστη στην κηδεία. Τον βρήκε ο Μπρέσλιν λίγο μετά το πέρας της τελετής να ξεκουράζεται. «Τη δουλειά μου κάνω» του είπε ο Πόλαρντ. «Προσπάθησα να πάω και ώς τον τάφο του προέδρου, να δω την κηδεία. Αλλά είχε πολύ κόσμο και μου είπε ένας φαντάρος ότι δεν χώραγα να τρυπώσω κι εγώ. Οπότε έμεινα εδώ και δούλευα, κύριέ μου. Θα πάω όμως λίγο πιο μετά. Να ρίξω μια ματιά, να δω πώς είναι. Όπως σας είπα, ήταν τιμή μου να σκάψω τον τάφο του προέδρου».
Το ρεπορτάζ του Τζίμι Μπρέσλιν υπό τον τίτλο «Ήταν τιμή του να σκάψει τον τάφο του Κένεντι» προκάλεσε αίσθηση εντός και εκτός δημοσιογραφικής κοινότητας. Για την αμεσότητά του, για την ανθρωπιά του, αλλά και για την πρωτοτυπία του. Έκτοτε θεωρείται υπόδειγμα ερευνητικής εργασίας και διδάσκεται σε όλες τις σχολές δημοσιογραφίας των ΗΠΑ. Έχει μάλιστα και ένα όνομα ολόδικό του: «The Grave Digger Theory»!
- από το newpost