Κι όλα αυτά ενώ δεν «έκλεισαν» όπως περίμεναν οι εκδότες, τα Νέα και το Βήμα του Ψυχάρη.
Στην περίπτωση των έντυπων Μέσων, αυτό ακριβώς το διάστημα προσφέρει θαυμάσια ευκαιρία.. να κοντραριστούν οι επίδοξοι διεκδικητές μιας θέσης στο τραπέζι της νέας διαπλοκής, η ιδιοκτησία πολλών εντύπων. Το εργασιακό κόστος είναι μηδαμινό, το δημοσιογραφικό προσωπικό εξαθλιωμένο «αγοράζεται» χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας και χωρίς καμία απαίτηση κανονικότητας μισθών.
Στις «Ειδήσεις» του Χατζηνικολάου δεν χρειάστηκε καν νέο προσωπικό, χρησιμοποιήθηκαν οι δημοσιογράφοι της κυριακάτικης εφημερίδας και της σαββατιάτικης «Αγοράς» που έγινε ένθετο στο νέο φύλλο.
Στην υπό έκδοση εφημερίδα του Βαγγ. Μαρινάκη, επιλέχθηκε το εργατικό προσωπικό από τα παραπαίοντα Βήμα και Νέα και από το συγκρότημα του Γ. Φιλιππάκη.
Σε όλες αυτές τις μετακινήσεις ηχηρή είναι η απουσία της συνδικαλιστικής ένωσης των δημοσιογράφων, της ΕΣΗΕΑ ως εκπρόσωπος διασφάλισης της ελάχιστης εργασιακής προστασίας. Στην καλύτερη περίπτωση δρα ως μεσάζων πιθανών προσλήψεων για τους ψηφοφόρους-«πελάτες» των κεντρικών παρατάξεων.
Σε ότι αφορά τους εκδότες, ο αριθμός πολλών τίτλων έστω και χωρίς αναγνώστες, γίνεται διαπραγματευτικό χαρτί έναντι της κρατικής εξουσίας αλλά και της τραπεζικής μέσω των άλλων σχέσεων που έχουν οι εκδότες με την αγορά τους. Η διαφήμιση είναι επίσης κεντρικός στόχος τους, διαφήμιση από τις τράπεζες που συνεχίζουν να είναι ο καλύτερος αιμοδότης των εφημερίδων, παρόλο που δεν υπάρχουν προϊόντα να διαφημίσουν. Οι διαφημίσεις εννοείται πως ανταλλάσσονται με «δημοσιογραφικά» θέματα-ρεπορτάζ προστασίας όσων αποφασίζουν να επιχορηγήσουν με αυτό τον τρόπο την έκδοση των εφημερίδων.
- από τη στήλη του κυριακάτικου ΠΡΙΝ “Πίσω από τις κάμερες”
- πηγή: mediatvnews
