«ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας», έγραψε ο Οσκαρ Ουάιλντ. Υπό αυτή την έννοια, η Ν.Δ. θα πρέπει να προσέλθει στις -όποτε κι αν διεξαχθούν- επόμενες εκλογές, έμπλεη εμπειριών. Διότι τα λάθη της ουκ ολίγα είναι: Από τις προηγούμενες διακυβερνήσεις και εκλογές, μέχρι ακόμη και την κούρσα διαδοχής του 2015-2016.
Αραγε, αυτές οι εμπειρίες, πολλές εκ των οποίων ήταν εκλογικά οδυνηρές, δίδαξαν κάτι; Αν το συμπέρασμα είναι ότι για τα λάθη επιβάλλεται αλλαγή στα «χαρτιά της τράπουλας», τότε το μάθημα δεν έγινε κατανοητό. Δεν φταίνε τα «χαρτιά της τράπουλας», δηλαδή δεν ευθύνονται -μόνο- τα πρόσωπα και οι κεντρικοί πρωταγωνιστές. Μάλλον φταίει το «παιχνίδι» και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο διαχρονικά προσεγγίζει.. η Ν.Δ. τους πολίτες. Και το πρόβλημα είναι διπλό. Αφενός, η «φοβική» της στρατηγική, με συνέπεια να βρίσκεται συνήθως σε θέση απολογούμενου (όπως η κυβέρνηση Καραμανλή, που βρέθηκε υπόλογη όχι μόνο για τις καθυστερήσεις της, αλλά και για τις καταστροφικές επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων Σημίτη-ΠΑΣΟΚ). Αφετέρου, η Ν.Δ., με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, δεν κατάφερε να υπηρετήσει την ανάγκη -κυρίως των πολιτών- να καταθέσει σαφές, ειλικρινές, εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι πρωτίστως να αποσαφηνίσει η Ν.Δ. τη στρατηγική της και να «επικοινωνήσει» το σχέδιό της. Εν συνεχεία, να επιλέξει τα πρόσωπα που η νέα ηγεσία θεωρεί κατάλληλα να γίνουν οι «φορείς» της πολιτικής αλλαγής.
Κάθε άλλη προσέγγιση δείχνει λάθος ανάγνωση, όχι μόνο των λαθών του παρελθόντος, αλλά -δυστυχώς- των προκλήσεων του μέλλοντος.
* Το άρθρο του Δημήτρη Μιχαλέλη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News