(...)Τα ΝΕΑ είχαν μεγάλους δασκάλους αν ήθελες να κάνεις δημοσιογραφία. Και όλο το περιβάλλον του ΔΟΛ το υποστήριζε. Η διάψευση ήταν το μόνο πράγμα που δεν συγχωρούσε ο Καραπαναγιώτης. Η απόλυση ήταν δεδομένη. Και οι αποφάσεις, που δεν ήταν λίγες στα 21 χρόνια που εργάστηκα εκεί, δεν προκάλεσαν ποτέ απεργίες από την ΕΣΗΕΑ. Ήταν προφανές ότι ο εργαζόμενος έχει δικαιώματα, αλλά επίσης και ευθύνες. Μεγάλες ευθύνες επειδή μεγάλο ήταν και το κοινωνικό κύρος της εφημερίδας που εργαζόταν και η οποία - ήταν εμφανές για χρόνια- ζούσε από τα μεγάλα κέρδη της. (Σημαντικό ποσοστό των οποίων ο Λαμπράκης μοίραζε στους εργαζόμενους στο τέλος κάθε χρονιάς με την μορφή πρίμ –που αντιστοιχούσε.. τουλάχιστον σε πέντε μισθούς στον καθένα. Σε όλους ή σχεδόν όλους. Μέχρι τα χρόνια που ο ΔΟΛ από την υποτίμησή του ως οικονομικό μέγεθος πέρασε στην άλλη όχθη, στην υπερτίμηση. Πέρασε άτσαλα και υπερφίαλα και το πλήρωσε).
(...)
Τον Ψυχάρη δεν τον είχα συναντήσει παρά ελάχιστες φορές σε συσκέψεις που αφορούσαν τα «ιντερνετικά» και το αρχείο των δύο εφημερίδων. Μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα πέρα από τη συνειδητή βλοσυρότητά του: Η κυνική -αλλά δίκαιη- αμεσότητά του όταν άκουγε από μας οράματα ανάπτυξης («τι θα βγάλουμε από αυτά;») και η στάση του προς τον Βασίλη Μουλόπουλο. Ο Ψυχάρης υπήρξε -υποθέτω θα είναι ακόμη - φανατικός αντικαπνιστής με σειρά απαγορεύσεων στο νέο κτίριο στη Μιχαλακοπούλου. Ωστόσο στις συσκέψεις στον μόνο που επέτρεπε να καπνίζει ήταν ο Βασίλης Μουλόπουλος.
- απoσπάσματα από κείμενο του δημοσιογράφου Τάκη Καμπύλη που δημοσιεύτηκε στο liberal υπό τον τίτλο «Ημουν κι εγώ στα Νέα» (καμμιά σχέση με αυτό ΕΔΩ)