Το μήνυμα που βρήκα στο μέιλ του Harddog (ένα μπλογκ, μη επαγγελματικό, που το λειτουργούμε μερικοί φίλοι για προσωπική έκφραση και όχι για επαγγελματικά οφέλη) είχε ώρα αποστολής πολύ πρωινή. Ο αποστολέας ζητούσε δημοσιογραφική δουλειά, και δεν ήταν ο πρώτος που απευθυνόταν στο μπλογκ! Μέιλ γραμμένο από απόγνωση. Φαντάζομαι στη διάρκεια ενός καθημερινού μαραθωνίου αναζήτησης που μπορεί να αρχίζει από πολύ νωρίς και να τελειώνει αργά το βράδυ.
Στον ίδιο μαραθώνιο τρέχουν επτά ολόκληρα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες (περνούν το εκατομμύριο) ψάχνοντας δουλειά, σε ένα ελληνικό «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν». Ήταν η κινηματογραφική αποτύπωση από τον Σίντνεϊ Πόλακ των μαραθωνίων χορού στην Αμερική τού οικονομικού κραχ, όταν ζευγάρια εξαθλιωμένων ανέργων χόρευαν μέχρι λιποθυμίας. Και το έκαναν συνεχώς, ώρες ατέλειωτες, για ένα φτηνό χρηματικό έπαθλο και μερικά γεύματα στη διάρκεια του βασανιστικού χορού.
«Τρέχουν όλοι, γιατί να μην τρέχουν και οι δημοσιογράφοι;» θα ρωτήσετε. Σωστά. Πολύ.. κοντινοί μου νέοι, επιστήμονες με μεταπτυχιακά –κάποιοι και με ντοκτορά–, έχουν συντάξει και έχουν στείλει εκατοντάδες βιογραφικά, τελικά χωρίς αποτέλεσμα. Αλλά για τούτο το κομμάτι κοιτάω δίπλα μου. Στο περιβάλλον ενός επαγγέλματος που πορεύεται μέσα από καταρρεύσεις και μικροανεγέρσεις. Πέφτουν μέγαρα –όπως το MEGA και ο ΔΟΛ– και σηκώνονται μονώροφα που λειτουργούν (και μισθολογικά) με ασφυκτική λιτότητα και σε συνθήκες επιβίωσης.
Ο Έλληνας εργαζόμενος –μαζί και ο δημοσιογράφος– περνάει ξανά και ξανά από τη μηχανή του κιμά για να γίνει ψιλοκομμένος. Ακόμα και ώσπου να φτάσει στη μορφή του χυλού. Θυμάμαι ότι πριν από ένα-δυο χρόνια παλιός συνάδελφος, καταξιωμένος αλλά άνεργος, ζητούσε οποιαδήποτε δημοσιογραφική δουλειά «σε ένα σάιτ, οπουδήποτε, ακόμα και με 250 ευρώ, για να βγω από το σπίτι και για ψυχοθεραπεία»!
Πολύν κόσμο, δημοσιογράφους και μη, η κρίση τους παραγούλιασε σαν χταπόδια, τους μάσησε ξανά και ξανά και τους έφτυσε σαν κουκούτσια στο κοινωνικό περιθώριο. Έτσι γίνεται με την αναδουλειά. Ο μακροχρόνια άνεργος χάνει τις επαφές του, τους φίλους του, τα στέκια του, την αξιοπρέπειά του. Απομονώνεται και αφήνεται να τον τραβάει η ρουφήχτρα, ακούγοντας απόμακρα, σαν βουητό, τους κομματικούς αρχηγούς σε σκυλοκαβγάδες στη Βουλή να αλληλοβρίζονται με υλακές, όπως προχθές.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σάββατο σήμερα και ξεφεύγουμε από την αθλητική επικαιρότητα, όπως συμβαίνει πού και πού. Γιατί πολλά πράγματα έχουν μεγαλύτερη αξία από τις εμμονές του Μπέντο και τις τηλεοπτικές περιγραφές που δεν τιμούν τον κλάδο.
* το άρθρο του Διον. Βραϊμάκη δημοσιεύεται στη Live Sport του Σαββάτου
- πηγή: harddog-spor