Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Πώς το λέει το τραγούδι; Α μάλιστα, το θυμήθηκα:
«Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι
κάποτε μου ‘δινες μόνο τη χαρά
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ
δεν βρίσκω άκρη, δεν βρίσκω γιατρειά»
Κάπως έτσι κι ο Σόιμπλε. Μια φορά κι έναν καιρό πέρναγε υπέροχα με την Ελλάδα. Το κλωτσοσκούφι του ήμασταν, όποτε βαριότανε τους πλακωμούς με τη Μέρκελ έριχνε έναν κεραυνό, μια ομοβροντία για την Ψωροκώσταινα και γινότανε της αλεπούς ο θάνατος. Σαν τις παλαβές τρέχανε κυβέρνηση κι αντιπολίτευση να τοποθετηθούνε.. (η εκάστοτε κυβέρνηση και η εκάστοτε αντιπολίτευση), να καυγαδίσουν, να μαλλιοτραβηχτούν και δώσε χαρακώματα και δώσε καυγά. Κι άραζε ο Βόλφι, χαλαρός από το θρόνο του επάνω, να βλέπει τους μαλάκες να τρέχουν πανικόβλητοι.
Με το ζήτημα ιδίως των γερμανικών εκλογών είχε βρει τη χαρά του ο άνθρωπος. Κάθε φορά που ζήταγαν κάτι η ελληνική κυβέρνηση, το ΔΝΤ, ο Αμερικάνος πρόεδρος, ο Πάπας, το Άγιο Πνεύμα κι ο Άγιος Πέτρος, το ξέκοβε ο Σόιμπλε με το ατράνταχτο επιχείρημα: Δεν μπορούμε να σας δώσουμε ούτε ελεημοσύνη του αισχίστου είδους, διότι έχουμε μπροστά μας σε ένα χρόνο (σε λιγότερο από ένα χρόνο, σε κάτι μήνες και πάει λέγοντας) εκλογές στη χώρα μας. Και με τις εκλογές παίζουν μόνο οι Έλληνες, οι Γερμανοί δεν παίζουν. Αφήστε λοιπόν να περάσουν οι κάλπες και ύστερα θα δούμε αν θα σας επιτρέψουμε να ράψετε καμιά τρύπα στο βρακί σας ή θα συνεχίσετε έτσι στην ξέρα και στην άπνοια.
Μόνο που καμιά φορά η αγάπη γίνεται δίκοπο μαχαίρι. Άλλαξε η χρονιά, φτάνουν οι γαλλικές εκλογές (όλοι βαφτίζουμε «μεγάλο ασθενή» την Ιταλία κι όλοι ξέρουμε ποιος είναι με 40 πυρετό…) κι από κοντά πρέπει να πάνε και οι Γερμαναράδες στις κάλπες. Αλλά δεν είναι μόνη της πλέον η Αγγέλα στο κόλπο το εκλογικό. Παίζει κι ο Σουλτς μπαλίτσα, που είναι τύπου σοσιαλδημοκράτης και γελαστό παιδί και υπόσχεται καλύτερες μέρες μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι αοριστίας και γενικολογίας. Και τα καταφέρνει να ψήσει κόσμο και κοσμάκη, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Οι γερμανικές δημοσκοπήσεις, που διατηρούν μια μάλλον πιο κοντινή σχέση με την πραγματικότητα απ’ ό,τι οι ελληνικές. Και αρχίζουν οι κρυάδες στην Καγκελαρία. Και βγαίνει από του πουθενά ο Σόιμπλε να δηλώσει ότι «πάει καλά η Ελλάδα». Και να συμπληρώσει με τη δήλωση του αιώνα:
«Το δύσκολο θέμα τους περασμένους μήνες ήταν ότι το ΔΝΤ επέμενε τα μέτρα να πρέπει να ψηφιστούν άμεσα από το Κοινοβούλιο. Τώρα συμφωνήσαμε τα μέτρα τα οποία θα ψηφισθούν να μην ισχύσουν αμέσως, αλλά να εξαρτηθεί η ισχύς τους από την πραγματική εξέλιξη της οικονομίας τα επόμενα χρόνια. Και αυτό είναι το σωστό».Μα την Παναγία παιδιά, πιο θεαματικό «ήξεις αφήξεις», δεν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Σαν να μιλάει ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού με τη μορφή του Σόιμπλε, τέτοιο ρεσιτάλ. Πράγμα, βεβαίως, το οποίον εξηγεί και την συμφωνία στο Eurogroup η οποία είναι και δεν είναι συμφωνία, είναι και δεν είναι δεσμευτική, θα φέρει και δεν θα φέρει καινούρια μέτρα. Σαν να βλέπει κανείς από μια γωνία τους υπουργούς Οικονομικών να μουρμουράνε «κάτσε να λέμε ότι τα βρήκαμε, για να μη μας πάρουν με τις πέτρες». Και κάπως έτσι κέρδισαν όλοι και όλες χρόνο, κάπως έτσι είναι όλοι και όλες ευχαριστημένοι, κάπως έτσι πουλάνε όλοι και όλες το παραμύθι της Ενωμένης Ευρώπης. Δράκο δεν έχει, αλλά δεν πειράζει. Έχει Σόιμπλε, έστω και παλαβωμένο…
- newpost
